( မိုးမခ သတင္းဌာနမွ ကူးယူေဖၚျပပါသည္ )
ကားေပၚသို႔တက္လိုက္လွ်င္ပင္ စပယ္ယာက “ေရွ႕ကိုႂကြ” ဆို၍ ယာဥ္ေမာင္းေနာက္ေရာက္သည့္တိုင္ တိုးသြားလိုက္သည္။ ကားက လူေခ်ာင္သည္၊ ထိုင္ခံုမ်ားျပည့္ရံံုသာရိွေပသည
“သံဃာခံုကအကိုေတြ၊ သံဃာေတာ္ႂကြလာၿပီ၊ ေနရာေပးပါ”
လူငယ္ႏွစ္ဦးက မလွဳပ္၊ တဦးက ကားနံရံမွစာတန္းကိုဖတ္ကာ မိမိဘက္ကို ေစာင္းငဲ့၍ပင္ ၾကည့္လိုက္ေသး၊ အင္း … သူတို႔ဦးစားမေပးလုိ၍ေနမွာဘဲေလဟု
“အကိုတို႔ စာေလးဘာေလးလဲ ဖတ္ၾကည့္ၾကပါဦး၊ ဒါသံဃာထုိင္ခံုေတြ”
မထီေလးစားျပဳသည္ထင္၍လားမသိ၊ စပယ္ယာက ထိုသူတို႔အနားခ်ဥ္းကပ္ေျပာလာေတာ
“တို႔က ဗုဒၶဘာသာေတြမဟုတ္ဘူး”
“ဘာဗ် … ဗုဒၶဘာသာ ဟုတ္တာ မဟုတ္တာ အိမ္က်မွသြားေျပာ၊ ဒီမွာေတာ့ သတ္မွတ္ခ်က္ အတိုင္း ဖယ္ေပးပါ”
ခက္ၿပီ၊ စပယ္ယာေလးကလည္း အသံမာလာၿပီ၊ ဟိုသူငယ္ေတြကလည္း မတုန္မလွဳပ္၊ မိမိကိုအေၾကာင္း ျပဳၿပီး၊ တစ္စံု တစ္ခုျဖစ္လွ်င္ …
“ေန … ေနပါေစ ဒကာေလးရဲ႕ … သူတို႔ေျပာတာဟုတ္ပါတယ္ … ထိုင္ၾကပါေစ”
က်န္ခရီးသည္မ်ားကပါ တိုသူငယ္တို႔ကို ဝိုင္းၾကည့္ေနၾကသည္၊ စပယ္ယာကလည္း ဒါရိုင္းျပမွဳဟု ျမင္သည္။ ေနာက္ … တျခားဘာသာဝင္တဦးက မိမိကိုးကြယ္ရာကို ယခုကဲ့သို႔ျပဳမူျခင္းသည္ မေထမဲ့ျမင္လုပ္ျခင္းဟု ယူဆပံုရသည္။
ဒီလိုယူေသာ္ မသင့္ ထင္မိသည္၊ ထိုသူငယ္တို႔သည္ မိမိဘာသာမဟုတ္သူကို ဦးစားမေပးလိုသည္မွာ သဘာဝဟု နားလည္မိသည္။ သို႔ေသာ္ ဒီဘက္ဘာသာဝင္မ်ားဘက္က ၾကည့္လွ်င္လည္း၊ အင္း … အေျခ အေနေတြေတာ့ တင္းမာကုန္ေတာ့မွာဘဲ၊ စပယ္ယာေလးက သူတို႔ကို မႏွစ္ၿမိဳ႕ဟန္ၾကည့္ေနသည္၊ ထို႔ေၾကာင့္ …
“ေနပါေစ ဒကာေလး … ဦးဇင္း စီးရမွာမေဝးပါဘူး”
အားနာ၍လားမသိ၊ ဒုတိယထိုင္ခံုမွလူရြယ္က ေနရာထေပးရန္အျပဳ …
“ထိုင္ … ထိုင္ ေမာင္ရင္ေလး … ကိုယ္ရပါတယ္”
သူ႔ကို လက္ကာ ကာ တားမိသည္။ သူမထိုင္၊ ထၿပီး ေနရာ လိုလိုခ်င္ခ်င္ေပးေနဟန္မို႔ အသာဝင္ထိုင္ လိုက္ရင္း
“ေအးကြယ္ … ေမာင္ရင္ေလးတို႔ကို ေမာင္ရင္ေလးတို႔ရဲ႕ ဘုရားသခင္က ေကာင္းခ်ီးေပးပါေစ ကြယ္” … လူရြယ္ကျပံဳးသည္။
လူရြယ္ျပံဳးသလုိ ေရွ႕ခံုမွလူရြယ္ကလည္း လွည့္ၾကည့္ကာ ျပံဳးေယာင္ျပဳသည္၊ စပယ္ယာေလးကလည္း သူ႔အလုပ္သူ ဆက္လုပ္ေနေလၿပီ။
ဒါပဲေပါ့ … သူ႔ကို ကိုယ္ကအသိအမွတ္ျပဳေတာ၊့ သူက ကိုယ့္ကို အသိအမွတ္ျပဳသည္၊ သူ႔ကို ေလးစား ေတာ့၊ ကိုယ့္ကိုအေရးျပဳသည္၊ သူ႔တန္ဖိုးကို ေလးစားျခင္းျဖင့္ ကိုယ့္တန္ဖိုးကို ျမႇင့္တင္ျခင္းပင္။
ဒါကိုပင္ ဗုဒၶျမတ္စြာက “အတၱာနံ ဘိကၡေဝ ရကၡတိ ပရံ ရကၡေႏၱာ၊ ပရံ ရကၡေႏၱာ အတၱာနံ ရကၡတိ” လို႔ “ေပဋေကာပေဒသ” မွာ ေဟာေတာ္မူခဲ့သည္၊ မိမိကိုယ္ကိုထိန္းသိမ္းျခင္းသည္
ဒီစည္းေလးကို လိုက္နာၾကမည္ဆိုလွ်င္ ကမာၻ႔ပဋိပကၡေတြ၊ လူမ်ိဳးေရးေတြ၊ ဘာသာေရး၊ ႏိုင္ငံေရးေတြကို ေျဖရွင္းႏိုင္ၾကမည္ဟု ဆိုလိုက္ခ်င္သည္၊ ဒီစည္းမ်ဥ္းေလးကို အေရွ႕အလည္ပိုင္းမွာလည္း ျပန္႔ေစ ခ်င္သည္၊ အာဖရိကမွာလည္း ႏွံ႔ေစခ်င္သည္၊ အာရွ … ဥေရာပ အားလံုး ေရာက္ရိွေစခ်င္သည္။ ဘာသာတစ္ခုအေနႏွင့္ လက္မခံလွ်င္ရိွပါေစ၊ သေဘာတရား သို႔မဟုတ္ စည္းမ်ဥ္းေလးတစ္ခုအေနႏွင့္ လိုက္နာၾကလွ်င္ပင္ အက်ိဳးမ်ားႏိုင္သည္၊ အာဃာတမီးေတာက္မီးလွ်ံကို ၿငိမ္းသတ္ႏိုင္ၾကမည္။
ပ်ိဳးေထာင္ေစခ်င္စမ္းပါဘိ။
ဘုရားရွင္ေပးေသာ ေနာက္ “ဂလုိဘယ္ စည္း” တစ္ခုရိွေသးသည္၊ ထိုအရာမွာ “ေမတၱာ” ပင္ျဖစ္သည္၊ ေမတၱာဟုဆိုလိုက္သည္ႏွင့္ ျမန္မာမ်ားအဖို႔ အကၽြမ္းဝင္ဆံုးစကား “အခ်စ္” ဟုသိလိုက္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ … ေမတၱာ၏သေဘာကိုမူ သိသူကရွားလွသည္၊
(၅၂၈)သြယ္၊ (၁၅ဝဝ) ေမတၱာစသည္ျဖင့္ အေရအတြက္ေတြကို ျပေနၾကသည့္တိုင္ ေမတၱာဆိုတာ (ဟိတကာရပဝတၱိတလကၡဏာ) သူတစ္ပါး အက်ိဳးကို လိုလားေသာ လကၡဏာ ရိွေၾကာင္းကိုမူ သိသူက လက္ခ်ိဳးေရ၍ရေလာက္သည္။
ေမတၱာအေၾကာင္း ေဟာေျပာမွဳေတြ၊ စာအုပ္စာတမ္းေတြတြင္လည္း ေမတၱာမပြားမီ ထားရမည့္စိတ္ထား၊ ေမတၱာပြားရမည့္ ပုဂၢိဳလ္အမ်ိဳးအစား၊ ေမတၱာပြားရန္အပိုင္းအျခားေတြ၊ ေမတၱာ၏အက်ိဳးတရားေတြကို ေဖာ္ျပသည္ကမ်ားၿပီး ေမတၱာ၏ သေဘာအနက္ကို ၿခံဳငံုမိႏိုင္သည္က နည္းလွေပသည္။
သူတပါးအက်ိဳးလိုလားမွဳႏွင့္မယွဥ
န ပေရာပရံ နိကုေဗၺထ၊
နာတိမေညထ ကတၳစိ န ကဥၥိ။
ဗ်ာေရာသနာ ပဋိဃသည၊
နညမညႆ ဒုကၡ မိေစၦယ် … ဟူ၍ျဖစ္သည္။
တစ္ဦးကိုတစ္ဦး မလွည့္စားပါႏွင့္၊ တဦးကိုတဦး မေထမဲ့ျမင္ မလုပ္ပါႏွင့္၊ တစ္ဦး၏ဆင္းရဲျခင္းကို တစ္ဦးကအလိုမရိွပါႏွင့္ဟု အဓိပၸါယ္ရသည္။ ဒါသည္ ေမတၱာ၏ သေဘာအဓိပၸါယ္ျဖစ္သည္၊ သည့္သေဘာႏွင့္ ျပည့္စံုသူသည္ အဘယ္မွာလွ်င္ ေလာကအက်ိဳးကို မလိုလားဘဲရိွေပလိမ့္၊ တစ္ဦးတစ္ ေယာက္၏အက်ိဳးလိုလားမွဳကား အဘယ္ဆိုဖြယ္ရာမရိွၿပီ။
ထိုသေဘာကို တို၊ ရွည္၊ ႀကီး၊ ငယ္၊ အလတ္ စသည့္ သတၱဝါေတြအေပၚမွာထားရိွရမည္။ မိခင္က တစ္ဦး တည္းေသာသားကို ခ်စ္သလိုမ်ိဳးထားရမည္၊ အခ်ိန္အားျဖင့္ ေလွ်ာင္း၊ ထိုင္၊ ရပ္၊ သြား ေလးပါးလံုးမွာ ပြား ေနႏိုင္လွ်င္ေတာ့ အေကာင္းဆံုးဟု သြန္သင္ေတာ္မူခဲ့သည္။ ဤသို႔ထားျခင္းကိုပင္ ေမတၱာထားသည္၊ ပြားသည္၊ ပို႔သည္ဟု ဆိုၾကျခင္းပင္။
“က်န္းမာၾကပါေစ၊ ခ်မ္းသာၾကပါေစ” စသည္ကား ထိုေမတၱာသေဘာရိွေၾကာင္းကို ထင္ရွားေစေသာ ႏွဳတ္မွဳျဖစ္သည္။ “ဝစီေမတၱာ” ဟု က်မ္းမွာဆိုသည္။ ကိုယ္လက္နဲ႔ျပဳမူေတာ ့”ကာယကံ” ေမတၱာေပါ့။
ဤကဲ့သို႔ေသာစည္း လူတိုင္း၏ရင္ထဲမွာကိန္းခဲ့လွ်င္
ေစာေစာကဆိုခဲ့ေသာ ေစာင့္ေရွာက္မွဳစည္းႏွင့္ ယခုေမတၱာစည္းတို႔သည္ တစ္ခုခုကို က်င့္သံုးလွ်င္ပင္ အက်ိဳးရိွရကား ႏွစ္ခုလံုးကိုသံုးခဲ့ေသာ္ အဘယ္ဆိုဖြယ္ရာရိွေတာ့မလဲ။
ေအာ္ … ဒီသေဘာတရားေတြ ငါ့ေဆြ … ငါ့မ်ိဳး … အို လူတိုင္းပါပဲေလ၊ သိေစခ်င္စမ္းပါဘိ၊ သိသည့္ အတိုင္းလည္း အသံုးခ်ေစခ်င္ပါဘိ၊ သိၿပီးသူမ်ားအတြက္လည္း ေလးနက္ေစခ်င္စမ္းပါဘိ။
အလို … ကားေတာင္ ဘယ္အခ်ိန္ကထြက္လာပါလိမ့္၊ ေရွ႕မွတ္တိုင္ဆို ဆင္းရေတာ့မွာပါလား၊ ႀကိဳထြက္ ထားမွ၊ ထိုင္ခံုမွ ထလိုက္သည္၊ ေစာေစာကလူရြယ္ႏွစ္ေယာက္ကိုလည္း ၿပံဳး၍ႏွဳတ္ဆက္လိုက္သည္။
ဟုတ္ၿပီ … ဒီအေၾကာင္းေလးကို လာမည့္ စေနေန႔က် သင္တန္းလာၾကမည့္ ေကာင္းျမတ္ထြန္းတို႔ ႏြယ္နီထြန္းတို႔ဦးေဆာင္သည့္ တူ၊ တူမေလးေတြကို ေျပာျပရမည္။ ေနာက္ၿပီး ေမတၱာအေလ့ကို ပ်ိဳးေထာင္ေပးရဦးမည္၊ စြမ္းႏိုင္သေလာက္ေပါ့ေလ။ ။
