အတိတ္ကသၾကၤန္ သို႕ နာဂေျမကို လြမ္းေမာျခင္း

အတိတ္ကသၾကၤန္

သို႕

နာဂေျမကို လြမ္းေမာျခင္း

 ဘာလိုလိုနဲ႕ ႏွစ္သစ္သၾကၤန္ကို ေရာက္ျပန္ေတာ့မယ္။ သၾကၤန္နဲ ့ ပက္သက္လို႕ ေရွ႕မွာ ျပည့္စံုနီးပါး ေဖာ္ျပခဲ႕ျပီးပါျပီ။ ခုေတာ့ ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး နာဂေျမက အတိတ္သၾကၤန္ကို ျပန္လည္ လြမ္းေမာခံစားၾကည့္ျခင္းရယ္ပါ။ ခံစားဆုိ တကယ္လဲ ၾကည္ႏူးစရာ၊ ေပ်ာ္ရႊင္စရာ၊ လြမး္ေမာစရာ၊ မွတ္သားစရာေတြက မ်ားခဲ့တယ္ေလ။ အခုလုိ အမိေျမနဲ႕ေ၀းေနခ်ိန္မွာဆုိေတာ့ ပိုလို႕ေတာင္ တမ္းတမိပါတယ္။

       သတိရမိပါေသးတယ္--မနက္မိုးလင္းတာနဲဲ႕ “ေက်ာ္မန္း-ေက်ာ္မန္း”၊ “နန္းေတ-နန္းေတ” ဆုိတဲ႕ နာဂတုိင္းရင္း သူေလးေတြရဲ႕ စကား၀ဲ၀ဲေလးေတြက နားထဲမွာၾကားၾကား ေနရ တာကိုေလ။ ေျပာရအုံုးမယ္--ေက်ာ္မန္းဆုိတာက ပိန္းကူး နာဂမ်ိဳး၀င္ ေတြစကားပါ။ ဘုန္းၾကီး လို႕ ေခၚတာပါ။ ေနာက္- နန္းေတ ဆုိတာကေတာ့ ဟုိင္းေျမနာဂတုိင္းဂရင္းသားေတြရဲ႕ အသံုးပါ။ ဘုန္းၾကီးလို႕ ေခၚဆုိျခင္းပါပဲ။ အရွင္က နာဂေတာင္တန္း သာသနာျပဳ ႏွစ္ႏွစ္တာခရီးမွာ နာဂရြာေလး သံုးရြာမွာ သာသနာျပဳလုပ္ငန္းတာ၀န္ေတြကို ထမ္းေဆာင္ခဲ႕ရပါတယ္။ အဲ႕ဒီနာဂရြာေလးေတြက ၁။ လာ၀ယ္ရြာ။ ၂။ နန္ဖာရြာ။ ၃။ ေအာင္ေျမရြာျဖစ္ပါတယ္။ ခႏၱီးျမိဳ႕နယ္-စစ္ကုိင္းတုိင္းမွာပါ။

       လာ၀ယ္ရြာေလးအေၾကာင္းကိုေတာ့ မေျပာေတာ့ပါဘူး။ လာ၀ယ္ရြာေလးမွာ သၾကၤန္က်ခြင့္ မရခဲ႕ဘူးေလ။ က်န္တဲ႕ ရြာေလး ႏွစ္ရြာမွာပဲ သၾကၤန္က်ခဲ႕ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေက်ာ္မန္းဆုိတာက နန္ဖာဆုိတဲ႕ နာဂရြာေလးက ဘုန္းၾကီးကိုေခၚတဲ႕ စကားသံေလးပါ။ နန္းေတ ဆိုတာ ကေတာ့ ေအာင္ေျမရြာက နာဂသူေလးေတြရဲ႕ ဘုန္းၾကီးအေခၚပါ။ သူတုိ႕ေလးေတြက သၾကၤန္ေရာက္ေတာ့မယ္ဆုိတာနဲဲ႕ ရင္ခုန္သံေတြက ျမန္ေနၾကျပီေလ။ သူတို႕မ်က္ႏွာေလးေတြမွာ အျပံဳးကိုယ္ဆီ ပြင့္လို႕ေနပါတယ္။ သူတုိ႕မ်က္ႏွာေလးေတြကို ၾကည့္ျပီး သာသနာျပဳ ရဟန္းေတာ္မ်ားမွာလဲ ၀မ္းသာပီတိျဖစ္ၾကရပါတယ္။ ေမာပန္းတယ္လို႕ မထင္ရေအာင္ကို ပီတိျဖစ္ရတာပါ။ ေမာပန္းဆုိတာက--အရွင္တို႕သာသနာျပဳ ညီေတာင္ေနာင္ေတာ္မ်ားက သၾကၤန္ကာလကို နီးလာတာနဲ႕ ေျပးရလႊားရပါတယ္။ သူတို႕ေလးေတြ သၾကၤန္မွာ ေပ်ာ္ႏုိင္ရႊင္ႏုိင္ဖို႕ လွဳပ္ရွားၾကရ။ ျပင္ရဆင္ရပါတယ္။

       သၾကၤန္သီခ်င္းမ်ားကို ရွာေဖြစုေဆာင္းရပါတယ္။ သၾကၤန္ေရသဘင္ကို ေဆာက္ ေပးရပါတယ္။ တတ္ႏုိင္သေလာက္ ၀တ္စံုေလးေတြကိုလဲ မွာယူ ခ်ဳပ္ေပးရပါတယ္။ ေနာက္- သူတို႕ေလးေတြကို ျမန္မာ့အတာသၾကၤန္သီခ်င္းမ်ားနဲ႕ သၾကၤန္အက ကို တုိက္ေပးရပါတယ္။ သူတုိ႕ေလးေတြကလဲ အေတာ္ေလးကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ပဲ အကကိုတုိက္ၾကပါတယ္။ မ်က္ႏွာေလးေတြကလဲ ရွက္ေသြးျဖန္းေနေတာ့ တစ္မ်ိဳးေလး ၾကည့္လို႕ေကာင္းေနပါတယ္။ အကကိုေတာ့ ေခတ္ေဟာင္း-ေခတ္ေပၚ ႏွစ္မ်ိဳးလံုးကို တုိက္ေပးရပါတယ္။ ဒါေတြကို သၾကၤန္မတုိင္ခင္ တစ္လအလိုကတဲ႕က ၾကိဳတင္လုပ္ေပးရတာပါ။ ညတုိင္း မီးေမာင္းေပးဖို႕လဲ အရွင္တုိ႕မွာ ေမာရပါတယ္။ ဓာတ္ဆီေစ်းကလဲ တယ္ၾကီးကုိဗ်။ ၅၀၀၀ေက်ာ္ ၆၀၀၀ေလ။ ေတာ္ေတာ့ ေတာ္ပါေသးတယ္ ခႏၱီးျမိဳ႕ေပၚမွာက အေထာက္အပံ႕ဒကာမေလး ဘာေလးရွိေနလို႕ေပါ့။ မလြယ္ဘူးဗ် တစ္ညကို ဂါလံ၀က္ေလာက္ကုန္တယ္ေလ။ ေနာက္--သူတို႕ေလးေတြ သၾကၤန္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ေစဖို႕ ၾကိဳတင္ကာ ေရလဲ စီစဥ္ထားရပါတယ္။ သူတို႕ရြာေလးေတြက အျမင့္ပိုင္းတည္ေဆာက္ထားေတာ့ ေရက ခက္ခဲတယ္ေလ။ ဒါကိုက နာဂတုိင္းရင္းသာ-သူေလးေတြရဲ႕ ဘ၀အခက္ခဲတစ္မ်ိဳးဆုိမမွားပါဘူး။

      ဒါတင္ဘယ္ကမလဲ သူတုိ႕ေလးေတြကို သၾကၤန္မွာ အာဟာရေကၽြးဖို႕ အရွင္မွာ ျမိဳ႕ေပၚကုိေျပးလုိ္က္ ရေသးတယ္ေလ။ တပ္ကူေတာင္းတဲ႕သေဘာပါ။ ျမိဳ႕ေပၚက ရင္းႏွီးရာ ဒကာ-ဒကာမေတြကို ကုသိုလ္ယူခုိင္းရတယ္ေလ။ အရွင္မွာ ေစတနာရွိေသာ္လည္း အားလံုးကို မတတ္ႏုိင္ဘူးေလ။ အစိုးရ ႏုိင္ငံေတာ္က တစ္လမွ တစ္ေသာင္းခြဲပဲ အေထာက္အပ့ံေပးတာေလ။ ဒီေတာ့ ကိုယ္အားကုိကိုး-ကိုယ္၀န္ကို ကိုယ္ရုန္းျပီး နာဂတုိ္င္းရင္းသား-သူေလးေတြရဲ႕ ဘ၀ေတြ လွပ ရွင္သန္ေနဖုိ႕ ဥယ်ာဥ္မွဴးေတြအျဖစ္ ဘ၀ကို ေပးဆပ္ေနျခင္းရယ္ပါ။ ေနာက္- သၾကၤန္တြင္းကာလမွာ ဥပုသ္သီလေတြေစာင့္ႏုိင္ေအာင္၊ ျမတ္ဗုဒၶ၏ တရားေဒသနာ ေတာ္ေတြကို နာယ ူၾကည္ညိဳ မွတ္သားႏုိင္ေအာင္လဲ အရွင္တုိ႕က ၾကိဳတင္စီမံရပါတယ္။ ေနာက္-- သက္ၾကီးရြယ္အို အဘိုးအဘြားမ်ားကိုလဲ တတ္ႏုိ္င္တာေလးနဲ႕ သက္ၾကီးပူေဇာ္ပြဲေလး ျပဳလုပ္ေပးဖို႕ေျခလွမ္းကို ၾကဲၾကဲ လွမ္းရပါတယ္။

       သၾကၤန္ေရာက္ျပီလဲဆုိေရာ သူတုိ႕ေလးေတြအားလံုး တကယ္ကိုေပ်ာ္ရႊင္ ၾကည္ႏူးေနၾကပါတယ္။ ပထမႏွစ္ သၾကၤန္မွာေတာ့ အရွင္က နန္ဖာရြာေလးမွာ က်ခဲ႕ပါတယ္။ နန္ဖာရြာ နာဂတုိင္းရင္းသား-သူေလးမ်ားက အေတာ္ေလးကို ေဖာ္ေရြၾကပါတယ္။ သူတို႕ေလးေတြ အားလံုး ရြာသာသနာျပဳ ဘုန္းေတာ္ၾကီး ေက်ာင္းမွာပဲ သၾကၤန္ကာလကို ကုန္ဆံုးၾကရတယ္။ ေန႕ဆုိ ရြာထဲမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး သၾကၤန္ေရး ကစားၾကျုပီး။ ညေနပိုင္းမွာ သၾကၤန္ခံု-ဆင္ေပၚမွာပါ သၾကၤန္သီခ်င္းမ်ားကို ဖြင့္ျပီး ကခုန္ၾကပါတယ္။ အဖြ႔ဲလုိက္ကျခင္း၊ စံုတြဲကျခင္း၊ တစ္ေယာက္ျခင္း ကျခင္း စံုုလုိ႕ပါပဲ။ အဘြားၾကီးေတြကလဲ တစ္ခါတစ္ေလ ၀င္ကၾကပါေသးတယ္။

  အနီးနားက မ်ိဳးႏြယ္တူ ရြာက တုိင္းရင္းသား- သူေလးေတြကလဲ လာလည္ၾက ပါတယ္။ ေရပက္ကစားၾကသလို -ေဘာလံုးကန္ျခင္း- ေဘာ္လီေဘာ ပုတ္ျခင္း၊ ပိုက္ေက်ာ္ျခင္းခတ္ျခင္း စသည္ကိုလည္း ကစားၾကပါတယ္။ ခုိက္ရန္လံုး၀ မျဖစ္ၾကပါဘုူး။ ျပီးတဲ႕အခါမွာေတာ့ သူတုိ႕ ရိုးရာ ေခါင္ရည္နဲ႕ ဧည့္ခံၾကပါတယ္။ ဒါက-သူတို႕ရုိးရာ ဓေလ့တစ္ခုပါ။

       ေနာက္တစ္ရက္မွာေတာ့ မ်ိဳးႏြယ္တူ နာဂရြာေလးတစ္ရြာကို ေရပက္ခံ ထြက္ၾကပါတယ္။ သၾကၤန္ခံု မရွိတဲ႕ရြာေလးေတြကေတာ့ သၾကၤန္သီခ်င္းမ်ားကို ဖြင့္ေပးျပီး ခ်င္းတြင္းျမစ္ေရကို ပိုက္ေတြနဲ႕ စုတ္ယူျပီး ပက္ျဖန္းေပးပါတယ္။ လာလည္သူေတြအားလံုးက သီခ်င္းမ်ားနဲ႕အတူ ေရပက္ျဖန္းေပးတဲ႕ အလည္ေခါင္မွာ အတူ ကၾကခုန္ၾက ေပ်ာ္ပါးၾကပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ဆင္းရဲ႕တဲ႕ ရြာေလးေတြ ကေတာ့ ျမစ္နဲ႕လည္းေ၀းေတာ့ ေရးအခက္ခဲရွိပါတယ္။ သၾကၤန္လို႕တာေျပာေနတာ ေရကုိ ၀ေအာင္ မပက္ရဘူးေလ။ ဒီေတာ့ သၾကၤန္အႏွစ္သာရကို ေကာင္းေကာင္း မခံစားရ ဘူးဆုိပါေတာ့။ ေတာင္ေပၚရြာေလးေတြဆုိ ပိုဆုိးပါတယ္။ ေရခက္ရတာကလဲ ေ၀းေတာ့ သၾကၤန္မွာ ေပ်ာ္ခြင့္မရၾကဘူးေလ။ အေတာ္ေလးကို သူတို႕ေလး ဆင္းရဲေနပါေသးတယ္။ ဒါေတာင္ ေရႊေတြ ေက်ာက္ေတြ ထြက္ပါတယ္ဆုိတဲ႕ ခႏၱီး နာဂေတာင္တန္းမွာေနာ္။

       နန္ဖာရြာေလးက ျမစ္ကမ္းေဘးက ရြာေလးဆုိေတာ့ ဘယ္သြားသြား ျမစ္ထဲကပါပဲ။ ကုန္းလမ္းမရွိဘူး။ ကုန္းလမ္းက ေတာင္ယာလမ္းေလာက္ပဲ ရွိတာေလ ။ ျမစ္ေၾကာင္း ဆုိေတာ့ ေပ်ာ္စရာလဲ ေကာင္း-ရင္ခုန္စရာလဲ ေကာင္းပါတယ္။ အႏၱရယ္လဲ ရွိတယ္ဆုိပါေတာ့။ ျမစ္ထဲမွာဆုိေတာ့ တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ ေရကစားရင္း ေမာ္ေတာ္စီးရေတာ့ အေတာ္ေလးကို ေပ်ာ္စရာေကာင္းပါတယ္။ ျမစ္ကမ္း၀ဲယာမွာကလဲ ေတာတန္း၊ေတာင္တန္းေတြက စိမ္းစိမ္းစိုစိုဆိုေတာ့ အေတာ္ေလးလဲ ၾကည္ႏူး စရာေကာင္းပါတယ္။ ေရႊေမာင္းထားတဲ႕ ကမ္းပါးေတြကလဲ အ၀ါလိုလုိ အနီလိုလို အေရာင္ထင္းေနပါတယ္။ ျမစ္အလည္ေခါင္မွာလည္း ေရႊလုပ္သားေမာ္ေတာ္ေတြက ရွိေနေတာ့ သူတုိ႕နဲ႕ဆံုတဲ႕အခါ ဟားၾကေဟးၾက ေႏွာက္ၾက ေျပာင္ၾက၊ အျပန္အလွန္ေရပက္ျဖန္းရင္း ေပ်ာ္စရာေကာင္းေနျပန္ပါတယ္။ ေနာက္--သၾကၤန္အတတ္ေန႕မွာေတာ့ နီးစပ္ရာ ေထရ္ၾကီး ဆရာေတာ့္ေက်ာင္းမ်ားကို ရြာသူ-ရြာသားေတြနဲ႕အတူ သြားေရာက္ ကန္ေတာ့ လွဴဒါန္းၾကပါတယ္။ လူငယ္ေလး မ်ားကေတာ့ အေပ်ာ္ေရကစားရင္ေပါ့။ ကန္ေတာ့ခံဆရာေတာ္က ဆံုးမ တရားေဒသနာကို အက်ဥ္း မွ်ေဟာျပပါတယ္။ ေနာက္--ရြာသူ-သားမ်ားက ဧည့္ခံ ေကၽြးေမြး ၾကပါတယ္။ ေက်ာင္းေပၚက အဆင္းမွာေတာ့ ေရ၀ုိင္းပက္ၾကပါတယ္။ အဲ႕ဒီအခါမွေတာ့ ဧည့္သည္ ဘုန္းၾကီးလဲ မေနရဘူး။ ေရ၀ုိင္းပက္ၾကတယ္ေလ။ ဆရာေတာ္ဘုရားလဲ သကၤန္းေရ စိုနဲ႕ ေက်ာင္းျပန္ရတာေပါ့။ ဒါကလဲ နာဂတုိင္းရင္းသူ-သားေလးေတြရ႕ဲ ခင္မင္ၾကည္ညိဳမွဳဆိုလဲ မမွားပါဘူး။

       ေနာက္--ႏွစ္ဆန္းတစ္ရက္ေန႕မွာေတာ့ ရြာသူ-သားမ်ားက ဘုန္းၾကီးကုိ ရွိခုိးကန္ေတာ့ၾကပါတယ္။ သူတို႕တတ္စြမ္းသမွ် လွဴဒါန္းၾကပါတယ္။ သူတုိ႕ေလးေတြကို ခ်စ္စရာေကာင္းတာက လူဆင္း ရဲေပမယ့္ ေစတနာ သဒၶါတရား မမြဲတာကိုပါ။ သူတုိ႕ေျခြးနဲစာေလးနဲ႕လွဴၾကျခင္းရယ္ပါ။ သူတို ႕ေလးေတြကေတာင္ မလွဴလို႕မရွိ-မရွိလုိ႕မလွဴဆုိတာကို ပိုနားလည္သေဘာေပါက္ေနသလိုပါပဲ။ ေနာက္--ရြာသူ-ရြာသားအားလုံးကုိ တရားေဒသနာေဟာၾကား ဆံုးမစကားေျပာ-အားေပး စကားေျပာ ၾကားေပးရပါတယ္။ ကန္ေတာ့အျပီးမွာေတာ့ ရြာသူ-သားအားလံုးကို အာဟာရဒါနေကၽြးေမြးပါတယ္။ ရြာသား-သူမ်ားကလဲ အားရ၀မ္းသာ စားၾက-သံုးေဆာင္ၾကပါတယ္။

  ေနာက္--သက္ၾကီးအဘုိးအဘြားမ်ားကို အသံုးအေဆာင္ ေဆး၀ါး၊ တံဘက္၊ လံုခ်ည္၊ ပုဆုိး၊ ေဟာလစ္ဘူးမ်ားကို ေပးပါတယ္။ အဘုိးအဘြားမ်ားက ၀မး္သာပီတိ မ်က္ရည္စိုအိၾကပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ အဘုိးမ်ားကဆုိ အသိေတြရလာၾကပါတယ္။ ငါ့တုိ႕ကို ဘုန္းၾကီး( ေက်ာ္မန္း)ကေတာင္ ပူေဇာ္ပြဲေလးလုပ္ေပးတယ္။ ငါ့တုိ႕ကို မိဘသဖြယ္ အရာသြင္းတယ္။ ဒီေတာ့ ငါတို႕လဲ အရက္ေသာက္တာ- ဘိန္းရွဴတာကို လံုး၀ျဖတ္မယ္လုိ႕ေျပာလာသူ အဘုိးေတြလဲ ရွိလာပါတယ္။

      ဒါေလးေတြကို ျပန္ျမင္ေယာင္-ၾကားေယာင္ျပီး လာမယ့္ ၁၃၇၄-ခုရဲ႕ ႏွစ္သစ္သၾကၤန္ကို ၾကိဳလင့္ကာ အတိတ္ကသၾကၤန္ သို႕ နာဂေျမကို လြမ္းေမာျခင္းရယ္ပါ။ အခုေလာက္ဆုိ နာဂ ခႏၱီးေျမက နာဂတုိင္းရင္းသူ-သားေလးေတြကလဲ ႏွစ္သစ္သၾကၤန္ကို ေစာင့္ၾကိဳကာ ရင္ခုန္သံေတြနဲ႕ အတူ ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကရေပါ့။ သူတုိ႕ေလးေတြက သတိရ-မရေတာ့ မသိဘူး။ ကိုယ့္ကေတာ့ သူတို႕ေလးေတြ သတိယ တမ္းတ လြမ္းဆမိပါတယ္။ ေအာ္--သူတုိ႕ေလးေတြ အဆင္ မွေျပရဲ႕လား။ ေနမွေကာင္းရဲ႕လား။ သၾကၤန္ အကေတြကို တုိက္မ်ား တုိက္ျဖစ္ၾကရဲ႕လား။ ေက်ာ္မန္းအသစ္- နန္းေတ အသစ္နဲ႕ေရာ အဆင္မွေျပရဲ႕လား။ သူတုိ႕ သာသနာျပဳ ရဟန္းေတာ္အသစ္ေလးမ်ားကေရာ ဂရုတစုိက္ရွိရဲ႕လား စသည္ကို ပါ။ ေမတၱာအျဖဴ တည္သက္သက္ရယ္ပါ။

      ကဲ--

နာဂေတာင္တန္းၾကီးကို လြမ္းတယ္။

ခ်င္းတြင္းျမစ္ၾကီးကို တမ္းတမိတယ္။

နာဂရြာေလးမ်ားကုိ ေအာက္ေမ့မိတယ္။

နာဂတိုင္းရင္းသူ-သားေလးမ်ားကုိ

သတိရမိပါတယ္။

အတိတ္ကျဖစ္ရပ္အားလံုးကို

ေမ့ေဖ်ာက္မရဘူး။

ေပးဆပ္ခဲ႕သမွ်ကို ျပန္လည္

ခံစားမိတယ္။

အတိတ္က အလြမ္းသၾကၤန္ကို

ႏွစ္သစ္သၾကၤန္ေရနဲ႕ပဲ

အစားထုိးကာ ေျဖလုိက္ေတာ့မယ္။

ႏုတ္ဆက္လုိက္တယ္ အတိတ္သၾကၤန္ကို၊

ၾကိဳလင့္ေနတယ္--- ႏွစ္သစ္ကုိ။

အားလံုးရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစ---အေမ့ေမတၱာအရွင္။