ၾကိဳးၾကာေတာင္ပံခတ္သံ သို႕ သာသနာ့အားမာန္ အပိုင္း (၄)

 

ေတာင္တန္းကို အေရာက္လွမ္းဖို႕..ေလးႏွစ္တာ ခိုလံုခဲ႕ရတဲ႕ အေမ့ရင္ခြင္ၾကီးပါ။

    ေနာက္ ေျမျပန္႔ကေန တာ၀န္က်လာတဲ႔ ဆရာ၊ ဆရာမေလးေတြဆုိလဲ သနားစရာပါ။ မိမိက်ခဲ႔တဲ႔ နာဂရြာေလးသံုးရြာမွာ လာ၀ယ္ဆုိတဲ႔ရြာေလးကေတာ့ တာ၀န္က်ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားကို ရြာကေန စပါးေထာက္ပံ့ေပးပါတယ္။ ဆရာ၊ ဆရာမေတြအတြက္ပူစရာ မရွိသေလာက္ပါပဲ။ ေတာထဲ႔က အသားေတြ ဘာေတြ ရလာရင္လဲ ပို႔ေပးပါတယ္။ လာ၀ယ္ဆုိတဲ႕ ခႏၱီးအက်ဥ္းေထာင္ နားကရြာေ လးကို ေရာက္လာတဲ႕ ဆရာ၊ ဆရာမေလးေတြအတြက္ေတာ့ သိပ္ကိုကံေကာင္းပါတယ္။ တစ္ရြာလံုး က၀ုိင္းျပီး သူတုိ႕ကို ခ်စ္ခင္ၾကတာပါ။ လာ၀ယ္ေက်းရြာေလးက နာဂတုိင္းရင္းသူေလးေတြရဲ႕ ေလာ္၀မ္း -ေလာ္၀မ္းဆုိတဲ႕ အရွင့္ကို ေခၚတဲ႕ ခ်စ္စရာ စကားသံ၀ဲ၀ဲေလးေတြကို ၾကားေယာင္ေနဆဲပါပဲ။ က်န္ရြာေလး ႏွစ္ရြာကေတာ့ ဘာေထာက္ပံ့မွဳမွ မရွိပါဘူး။ ကိုယ့္အားကိုကိုးလို႔ ကိုယ္၀မ္းကို ကိုယ္ေက်ာင္း ရတာပါ။ ဆရာ၊ ဆရာမေတြဟာ မိမိတို႔ေနထုိင္စရာ တဲအိမ္ကိုေတာင္ ကိုယ္တုိင္ေဆာက္ လုပ္ၾကရတ႔ဲ အေနထားပါ။ အဲဒီနာဂရြာေလးေတြမွာ ေက်ာင္းဆရာ၊ ဆရာမေတြရဲ႕ ဘ၀ခက္ခဲ ၾကမ္းတမ္းမွဳကို စာနာမိ ခဲ႕ပါတယ္။ ႏုိင္ငံေတာ္က ခ်မွတ္ေပးလိုက္တဲ႕ ပညာေရးတာ ၀န္ေတြကို ေက်ပြန္ေအာင္ ရုန္းကန္ေန ၾကရတာ မဟုတ္လား။ သာသနာျပဳအရွင္တုိ႕နဲ႕ ဘ၀တူေ တြမို႕ ေတာင္တန္းေျမေဒသက ေက်ာင္းဆရာ၊ ဆရာမေတြကိုလဲ တန္းဖုိးထားေလးစာမိပါတယ္။

          က်န္းမာေရးေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာေတာ့ မိမိသည္ရြာသူ ၊သားမ်ား ေနမေကာင္းမက်န္း မာျဖစ္ လာတဲ႔ အခါ ေဆးေပး ရပါတယ္။ ေဆးေပးဆုိေပမဲ႔ နာေစး၊ ေခ်ာင္းဆိုး၊ အဖ်ား၊ ငွက္ဖ်ား၊ ဗုိက္ေအာင့္ ဗုိက္နာ၊ ေခါင္းကို ေခါင္းမွဴး၊ ထိခိုက္ဒဏ္ရာဆုိတဲ႔ အေသးစားေရာဂါမ်ားအတြက္သာျဖစ္ပါတယ္။ ရြာမွာက ေဆးခန္း၊ ေဆးဆုိင္၊ ဆရာ၀န္၊ သူနာျပဳ၊ က်န္းမာေရးလုပ္သား ဘာဆုိဘာမွ မရွိပါ။ ဒီေတာ့ ျဖစ္ျပီဆုိ သူတုိ႕႔အားထားရာ သာသနာျပဳ ဘုန္းၾကီးထံကိုပဲ လာၾကရတာပါ။ ဒီေတာ့ မိမိက သင့္ေတာ္တဲ႔ အဂၤလိပ္ေဆး၊ ျမန္မာေဆးမ်ားကို ေရာစပ္ေပးရပါတယ္။

                 သူတုိ႔အတြက္ေဆးမ်ားကိုေတာ့ မိမိသည္ ေျမျပန္႔မွာရွိစဥ္ ေတာင္တန္းကို မလာခင္ကတဲ႔က ၾကိဳတင္ စုေဆာင္း၀ယ္ ထားရတာပါ။ ႏုိင္ငံေတာ္က ေထာက္ပံ့ေပးတာမဟုတ္ပါဘူး။ မိမိသည္ မန္းေလးက ဆုိေတာ့ မန္းေလးက ဒကာ၊ဒကာမမ်ားႏွင့္ ၀ါခင္းကု န္းျဗဟၼစိုရ္နာေရးလူမွဳကူညီေရး အသင္း ကိုသြားျပီး အလွဴခံရ ပါသည္။ ၀ယ္သင့္တာကိုလဲ ၀ယ္ရပါသည္။ ဒီလူမွဳကူညီေရးအသင္းၾကီးကို ဆရာေတာ္ ဘုရားၾကီး ဦးတိကၡ တည္ေထာင္ ထား တာပါ။ ေဆး၀ယ္၊ ေဆးေပးတဲ႔ေနရာမွာလည္း ျမန္မာေဆးအတြက္ အခက္မရွိေပမဲ႔ အဂၤလိပ္ေဆး အတြ က္ေတာ့ မိမိမွာ အခက္ေတြ႔ရပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆုိေတာ့ ျမန္မာ့တုိင္းရင္းေဆးပညာ အေျခခံ သေဘာ တရားမ်ားကို ႏုိင္ငံေတာ္ပရိယတၱိ သာသနတကၠ သိုလ္ဆုိတဲ႔ အမိရင္ခြင္မွာပဲ ဖုိင္းနယ္ေက်ာင္း သားဘ၀မွာ သင္ၾကားခြင့္ ရခဲ႔ပါတယ္။ မန္းေလးတုိင္း ရင္းေဆးတကၠသိုလ္မွ ဆရာၾကိီးမ်ားကိုယ္တုိင္ သင္ၾကား ျပသေပးခဲ႔တာပါ။ ဒါေၾကာင့္ မိမိသည္ ဒီဆရာ ၾကီးမ်ား၏ ေက်းဇူး တရားေၾကာင့္ ေတာင္တန္းေဒသမွာ လူေတြ အသက္ကို ျမန္မာ့ေဆးျဖင့္ ကုသ ကယ္တင္ေ ပးႏုိင္ခဲ႔ပါတယ္။ ဆရာၾကီးမ်ားကိုလဲ ေက်းဇူးအထူး တင္ပါတယ္။

          ခက္တာက အဂၤလိပ္ေဆးပါ။ အဂၤလိပ္ေဆးပညာကို ေလ့လာသင္ၾကားခြင့္မရခဲ႔ပါဘူး။ ဆရာၾကီး မ်ားကလဲ ျမန္မာတုိင္း ရင္းေဆးရဲ႕အေျခခံကုိပဲ ျပသေပးခဲ႔တာပါ။ ဒီေတာ့ အဂၤလိပ္ေဆးအတြက္ မိမိမွာ အခက္ျဖစ္ခဲ႔ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မိမိ သိကၽြမ္းရင္းနီးတဲ႔ မန္းေ လးက ေဒါက္တာျဖဴျဖဴလင္း (ဘုတ္ဘုတ္) ဆီမွာပဲ လိုအပ္တဲ႔ေဆး၀ါးမ်ားကို အလွဴခံျပီး သူညြန္ၾကားေ ပးတဲ႕အ တုိင္း ေတာင္တန္းေဒသက နာဂ တုိင္းရင္သား လူနာမ်ားကို ကုသ ကယ္တင္ေပးခဲ႔ရပါတယ္။ ဒီေတာ့ ေဒါက္တာျဖဴျဖဴ လင္းကိုလဲ ေက်းဇူးတင္မိပါတယ္။ ဒီအခက္ခဲေျဖရွင္းဖို႔ မန္းေလးနပသ တကၠသိုလ္ ၾကီးမွာ ဖိုင္းန ယ္ေက်ာင္းသား ရဟန္းေတာ္ မ်ားကို ျမန္မာတိုင္းရင္းေဆးနဲ ႔တြဲဖက္၍ အေနာက္တုိင္း အဂၤလိပ္ေဆး ပညာကိုပါ သင္ၾကားျပသေပးဖို႔ မိမိရဲ႕ သာသနာ ျပဳအေတြ႕အၾကံဳစာတမ္းမွာ ေဖာ္ျပအၾကံျပဳျပီး အထက္ကို တင္သြင္းေပးခဲ႔ျပီးပါျပီ။ ေရာက္ မေရာက္၊ လုပ္ မလုပ္၊ လက္ခံမခံဆုိ တာေတာ့ မသိဘူးေပါ့။

         ေတာင္တန္းေဒသမွာ ဗဟုသုတ နည္းပါး တာက တစ္ေၾကာင္း၊ ဆင္းရဲတာကတစ္ေၾကာင္း၊ ျမိဳ႕ကို သြားဖုိ႔ခက္ခဲ တာကတစ္ေၾကာင္း စေသာ အေၾကာင္းတရာ မ်ားေၾကာင့္ မိမိသည္ ေျမျပန္က ပါလာေ သာ ေဆး၀ါးမ်ားျဖင့္ မလံုေလာက္ပါ။ ဒီေတာ့ ခႏၱီး ျမိဳ ႕ေပၚကို ေရာက္တုိင္း ေဆးမ်ားကို အလ်ဥ္ မီွေအာင္ ၀ယ္ရ ပါတယ္။ ငွက္ဖ်ားေ ဆးေတြက ေစ်းၾကီးတယ္ေလ။ ႏုိင္ငံေတာ္ ကေပးတဲ႕႔ ေထာက္ပံ့ေၾကး တစ္လ တစ္ေသာင္း ခြဲလဲ အိတ္ကပ္ထဲကို မေရာက္ရရွာဘူးဆုိပါေတာ့။

          ေဆးကုျခင္းဆုိတာ လူ႔အသက္ကို ကယ္တင္ျခင္းဆိုေသာ္လည္း မိမိအတြက္ေတာ့ မလြယ္တာ အမွန္ပါပဲ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ခဏတာေလး လပိုင္းအတြင္းမွာပဲ ေလ့လာသင္ၾကားခဲ႕ရတဲ႕ တုိင္းရင္း ေဆး ပညာအတတ္မွ်ျဖင့္ ေဆးေပးဖို႕၊ ေရာဂါကုဖုိ႕ဆုိတာ မခက္ေပ ဘူးလား။ အထူးသျဖင့္ ကေလးေတြဆုိ ပိုေဆးေပးရ၊ ကုရခက္ပါတယ္။ ေနာက္…. တစ္ခါတစ္ေလ ရြာထဲကို ဆင္းျပီး ေကာ္ဖီထုပ္ေ လးယူျပီး ေက်ာင္းသား ကိုရင္တစ္ပါးႏွစ္ပါး ေခၚကာ လူနာအိမ္ကိုသြားရပါတယ္။ သူတုိ႕ကို ေဆးတစ္ခြက္ တိုက္ဖို႕ စကားေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာ၊ ေကာ္ဖီကိုေဖ်ာ္တုိက္ျပီးမွ “ ၾသႏူ၊ ၾသေသ= အဘြား၊ အဘိုး ဒါေလးကိုေသာက္လုိက္ပါ အဖိုး၊ အဘြားသက္ သာသြားမွာ။ မနက္ဖန္ဆုိ ေတာင္ယာသြားလို႕ရျပီ စသည္ျဖင့္ ေျပာဆုိကာ”  ေဆးတုိက္ရပါတယ္။

                      ရံဖန္ရံခါလဲ ညၾကိီးမုိးခ်ဳပ္လဲ ထသြားရပါတယ္။ လ်ပ္စစ္မီးမရွိေတာ့ ဓာတ္မီး သို႕မဟုတ္ ဖေယာင္ တုိင္မီးကို လက္ကကိုင္ျပီးသြားရပါတယ္။ အိမ္ကိုေရာက္ျပီးဆုိရင္ေတာ့ မီးအလင္းေရာင္ ကို ေကာင္းေကာင္း ရပါတယ္။ ရဆုိ မီးဖိုမွာ မီးရဲ႕ရဲေတာ က္ေနတာကိုိ၊ ေတာက္ဆုိ သူတုိ႕က မီးဖုိကိုပဲ အားကိုးျပီးညေတြကို ေက်ာ္ျဖတ္ရတာပါ။ မီးအလင္းေရာင္က တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ ရွင္းရွင္း လင္းလင္းကို ျမင္ႏုိင္ပါတယ္။ မီးဖိုကုိ အိမ္အလည္၊ သို႕မဟုတ္ အိမ္ဦးခန္းမွာ ထားေလ့ရွိၾကပါတယ္။ ဘုရားစင္ ရွိေပမဲ႕ အမ်ားစုက ဘုရားမီးမထြန္းၾကပါဘူး။ မီးဖိုက မီးျဖင့္ပဲ ဗုဒၶဘုရားရွင္ကို မီးပူေဇာ္ တယ္ လုိ႕ပဲ ေျပာရမွာပါ။ မီး ဖိုေပၚမွာ ေရေႏြးအိုးေလးတည္ျပီး၊ ေရေႏြးေသာက္၊ စကားေျပာ ၊ ေဆးေပး၊ ေဆးတုိက္ျပီးမွ ေက်ာင္းကိုျပန္ ၾကြရပါတယ္။ အင္း.. အျပန္မွာေတာ့ ကိုရင္ေလးေတြ ကို ေျခာက္လန္႕ရင္း ခပ္သြက္သြက္ေလး ေက်ာင္းကိုေရာက္သြားပါေတာ့တယ္။

              တစ္ခါတစ္ေလ ေရာဂါျပင္းသူမ်ားကို ျမိဳ႕ေပၚခႏၱီးေဆးရုံကို လုိက္ပို႔ေပးရတယ္။ ျမိဳ႕ေဆးရံုကို သြားဖုိ႕ဆုိတာကလဲ တကယ္ေတာ့ မလြယ္ပါဘူး။ လာ၀ယ္ရြာေလးကေတာ့ ခႏၱီးကေန သံုးမုိင္ခြဲ ေလာက္ေ၀းပါတယ္။ သို႕ေသာ္လည္း ခႏၱီးအက်ဥ္းေ ထာင္ရွိေနတာမို႕ လမ္းပန္းဆက္သြယ္မွဳ မဆုိး ဘူးလို႕ ေျပာလို႕ရပါတယ္။ ေနာက္… .ဖားကန္႕၊ နန္စီဗြန္စေသာ ရတနာထြက္ရာေ ဒသမ်ားဆီကို သြားတဲ႕ လမ္းေၾကာျဖစ္ ေနတာမို႕ လာ၀ယ္ရြားေလးက ကံေကာင္းတယ္ေျပာရမွာပါ။ ဒီေတာ့ အေရးဆုိ သြားလို႕လာလို႕ မဆိုးဘူးေပါ့။ နန္႕ဖာရြာ ေလးကေတာ့ ကံအဆုိးဆံုးပါ။ ကားလမ္း၊ ေျခလမ္္း မရွိပါဘူး။ ေရလမ္းတစ္ခုတည္းပါ။ ဒီေတာ့ ေမာ္ေတာ္ရွာရတာ။ ေလွရွာရတာ၊ ဟြန္ဒါစက္ရွာရတာ မလြယ္ပါဘူး။ နန္႔ဖာရြာေလးကေတာ့ တံခါး-တႏုိင္း ေဒသမ်ားဆီသို႕ သြားရာခ်င္းတြင္းျမစ္ေဘးမွာ တည္ရွိတာပါ။ အေတာ္ေတာ့ေ၀းပါတယ္။ ေမာ္ေတာ္နဲ႕ ၁နာရီခြဲ  ၂နာရီနီးနီးေတာ့ စီးရပါတယ္။

           ေအာင္ေျမရြာေလးကေတာ့ အဆုိးၾကီးလဲမဟုတ္ အေတာ္ၾကီးလဲ မဟုတ္ေပါ့။ ခႏၱီးအက်ဥ္းေ ထာင္နဲ႕လဲ နီးသလို၊ လာ၀ယ္ရြာေလးနဲ႕လဲ နီးပါတယ္။ ေျပးၾကည့္မွ.. လာ၀ယ္- ေအာင္ေျမရြာေလးနဲ႕ ခႏၱီး အက်ဥ္း ေထာင္ၾကီးပဲ ရွိတာပါ။ ၾတိဂံပုံစံရွိေ နတာပါ။ ေအာင္ေျမရြာေလးသို႕လဲ ကားလမ္းမရွိ။ လူသြား လို႕ရတဲ႕ ေတာလမ္းေတာင္လမ္္းေတာ့ ရွိပါတယ္။ ေရလမ္းကေတာ့ မုိးရာသီမွပဲ သြားလို႕လာ လို႕ရပါတယ္။ အင္း ဒီထက္ဆုိတဲ႕ သာသနာျပဳေနာင္ေတာ္ ညီေတာ္ေတြတာ၀န္က်တဲ႕ လဟယ္ေဒသ ေလာက္ေတာ့ မဆုိးပါဘူး။ ေတာင္တန္းဆုိတဲ႕ အတုိင္း ဘ၀ေတြလဲ တကယ္ကို ေျဗာင္းဆန္ သြားတာပါပဲ။ ေသြးလိုအပ္လာရင္ လွဴေပးရ ပါတယ္ ။ ေငြလိုအပ္ လာရင္ ေထာက္ပံ ႔ေပးရတယ္။ ေနာက္ဆံုးေမြး လူနာကိုေတာင္ သြားေရာက္ ၾကည့္ရွဳေ ထာက္ပံ့ေ ပးရပါ တယ္။ ေငြေၾကးမတတ္ႏုိင္တဲ႕ ဆင္းရဲလူနာမ်ားအတြက္ ေဆးပေဒသာ ပင္မွာလည္း ထည့္ေပး ထားရပါတယ္။

          မွတ္မွတ္ရရပါ။ တစ္ေန႕ အရွင္က နန္႔ဖာဆုိတဲ႕ နာဂရြာေလးကို ေရာက္ေနစဥ္၊ နန္႕ဖာ ရြာေလးက ေကာင္းေလးတစ္ေယာက္ အျပင္းဖ်ားျပီး ေဆးရံုကို ေရာက္ေနတယ္ၾကားလို႕ ခႏၱီကို လိုက္သြားတယ္။ ဟိုေရာက္ေတာ့ သင့္ေတာ္မယ့္ စားစရာ ေသာက္စရာေလး၀ယ္ျပီး ေဆးရံုကို သြားတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ေဆးရံုအ၀င္မွာပဲ လာ၀ယ္က အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္လဲ ေဆးရံုတက္ေနတာကို သိလုိက္ရတယ္။ ဒီေတာ့ နန္႕ဖာရြာက လူနာေကာင္းေလးကို မရွာရေသးခင္ လာ၀ယ္ရြာက လူနာအမ်ိဳးသမီး ဆီလိုက္သြားလိုက္ရတယ္။ ပါလာတဲ႕လက္ထဲက အထုပ္ေလးလဲ ထားခဲ႕လိုက္ ရတယ္ေလ။ ေနာက္ လူနာေကာင္ေလးဆီေရာက္ေတာ့ ေပးစရာက ဘာမွမရွိေတာ့ဘူးေလ။ ဒီေတာ့ ခဏဆုိျပီး အျပင္ကို အျမန္ေျပးထြက္ျပီး ျမိဳ႕ထဲကိုသြား ၀ယ္လုိက္ ရတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ သံုးေလးေယာက္ ဆံုေနရင္ ပိုေတာင္အခက္ၾကံဳရေသးတယ္။ ဟုိ..အရင္ေပးမေကာင္း၊ ဒီအရင္ေပး မေကာင္း မဟုတ္လား။ ဒီအျဖစ္ပ်က္ေလးေတြကလဲ အမွတ္ရစရာေလးေတြပါပဲ။

အပုိင္း (၅) ဆက္လက္ပါအံုးမည္။ အားလံုးသာယာရႊင္လန္းျပီး ဆင္းရဲသူ၊ အားငယ္သူ မ်ားအေပၚ ေမတၱာထား၊ စာနာထား၊ ကူညီေစာင့္ေရွာက္ႏုိင္ၾကပါေစလို႕… အေမ့ေမတၱာအရွင္…