မိတ္ေဆြေကာင္းနဲ႕ေပါင္းမိၾကေစ

*****မိတ္ေဆြေကာင္းနဲ႔ ေပါင္းမိၾကေစဖုိ႔ (၃) *****

by လကၤာ အရွင္ on Tuesday, June 5, 2012 at 1:57pm ·

“ေနာင္ အခါကား၊ ရဟန္းမ်ားတုိ႔၊ ပြါးမ်ား ရူမွတ္၊ မျပဳလတ္ဘဲ၊
 ပရိသတ္ ျခံရံ၊ ရဟန္း ခံေပး၊ တပည့္ ေမြးကာ၊
 အဘိဓမၼာစကား၊ ေဟာတံုျငားလွ်င္၊ အကုယွဥ္ကာ၊ မွန္စြာ မသိၾက၊
 ဗုဒၶေဟာၾကား၊ သုတၱန္မ်ားကို၊ မနာလုိခ်င္၊
အျပင္ဆရာ၊ ေဟာတာ လုိလား၊
လာဘ္မ်ားေအာင္ က်င့္၊ ဤငါးဆင့္၊ မွတ္လင့္ အနာဂတ္ေဘး”…
(တတိယအနာဂတဘယသုတ္-အဂၤုတၱိဳရ္ပဥၥက)
    ဟူသည္ႏွင္႔အညီ ကႆပဘုရားသာသနာေနာက္ပုိင္းကာလ ရဟန္းေတာ္မ်ားသည္

  သူတစ္ပါးတို႔ကို ဥပဇၩာယ္ျပဳ၍ ပၪၥင္းခံေပးေနၾကေသာ္လည္း မိမိတုိ႔ကုိယ္တုိင္၌ကား သီလသမာဓိပညာကုိ တုိးပြားေအာင္ မၾကိဳးစား အားမထုတ္ၾကေတာ႔ေခ်။ ထုိ႔ေၾကာင္႔ ယင္းတုိ႔၏တပည္႔ရဟန္းမ်ားကုိလည္း တရားဘာ၀နာ မည္သုိ႔မည္ပုံပြားမ်ားအားထုတ္ရေၾကာင္းကုိပါ မညႊန္ၾကားမၿပသႏုိင္ၾကေတာ႔ပဲ ေနာက္လုိက္တပည္႔မ်ားလည္း ပရိယတ္၌သာ လမ္းဆုံးသြားၾကရေလေတာ႔၏။  ရဟန္းၿပဳၾကရၿခင္း၏ အဓိကပန္းတုိင္မွာ
   သံသာရ၀ဋၷဒုကၡေတာ ေမာစနတၳာယ ၊သံသရာဒုကၡတြင္းၾကီးမွ လြတ္ေၿမာက္ႏုိင္ၾကရဖုိ႔သာၿဖစ္ပါလွ်က္    ယင္းမူလရည္ရြယ္ခ်က္ကုိ ေပါက္ေၿမာက္ေအာင္ အေကာင္ထည္မေဖာ္ႏုိင္ၾကေတာ႔ေသာ ရဟန္းတို႔အဖုိ႔မွာ သမဏသုခ ရဟန္းတရားဓမၼမ်ားပ်က္စီးရၿခင္းေၾကာင္႔ ့ ဝိနည္းေတာ္လည္းပ်က္စီးရေလေတာ႔၏၊ ဝိနည္းပ်က္စီးျခင္းေၾကာင့္လည္း သီလအေၿခခံကာ ၾကိဳးစားအားထုတ္ၾကရေသာ သမထ၀ိပႆနာတရားမ်ားလည္းပ်က္စီးရေလေတာ႔၏။

    ဥပမာၿပရလွ်င္ ၀ိကာလေဘာဇန ေန႔လြဲညစာ စားသုံးၿခင္းမွ ေရွာင္ၾကဥ္ၾကၿခင္းသည္ အာဟာရအတြက္ ရွာေဖြရုန္းကန္ေနဖုိ႔ မလုိေတာ႔ရကား တရားဘာ၀နာပြားမ်ားအားထုတ္ဖုိ႔ရာလည္း
အခ်ိန္အမ်ားၾကီးပုိရလာေလသည္။ ဆြမ္းခံၾကြရာမွာေတာင္ သမာဓိမပ်က္ေအာင္ တရားႏွစ္လုံးပြားသြားလာၾကရေသာ အရွင္မ်ားအဖုိ႔ရာကား တစ္ေနကုန္ ဆြမ္းခံဆြမ္းစားၿခင္းၿဖင္႔လည္း အခ်ိန္မကုန္သင္႔သည္ကား အမွန္ပင္။ ေနာက္တစ္ခုရွိေသးသည္ကား လူသားမ်ားကဲ႔သုိ႔ အာဟာရကုိလုိသေလာက္သုံးေဆာင္ စားေသာက္က ထူရသရီရ သန္မာ၀ၿဖိဳး အဆီတုိးေနၿပန္လွ်င္လည္း ယင္းပုိလွ်ံေနေသာ အာဟာရအားမ်ားကား ကိေလသာကာမဖက္သုိ႔
အားေပးတုိက္တြန္းေနဘိသကဲ႔သုိ႔ ၿဖစ္တတ္ေသး၏။ ထုိ႔ေၾကာင္႔
“ရဟန္း ၾကဳံလွီမွတင္႔တယ္သည္”ဟုပင္ ေၿပာစမွတ္ၿပဳခဲ႔ၾကၿခင္းလည္းၿဖစ္ေပမည္။

      သုိ႔ေသာ္ ေႏွာင္းေခတ္ရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ကား
 “အုိကြာ ညစာမစားရဘူးပညတ္ထားေတာ္မူတာလည္း ၊ဗာဟီယကိစၥမ်ားလုိ႔ တရားအားထုတ္ခ်ိန္ရဖုိ႔အတြက္ရယ္ တရားဘာ၀နာပြားေနသူအတြက္ ပရိယု႒ာနကိေလသာမၾကြဖုိ႔ရန္ ရည္သန္ပညတ္ထားေတာ္မူခဲ႔တာပဲ ဒုိ႔မွတရားအားမထုတ္ေတာ႔တာ အဲဒီသိကၡာပုဒ္ေစာင္႔ေနရုံမွ်နဲ႔လည္း တရားရႏုိင္တာမွမဟုတ္တာပဲ ၊ တရားအားထုတ္ၿဖစ္တဲ႔အခါမွသာ ၀ိနည္းကုိအၿပည္႔၀လုိက္နာေတာ႔မယ္”ဟု ဆုိကာ ေန႔လြဲညစာမ်ားလည္း ဘုဥ္းေပးၾက၊ သိကၡာပုဒ္မ်ားကုိလည္း က်ဳးလြန္မိၾကေလေတာ႔၏။
    ထုိကဲ႔သုိ႔တစတစ သိကၡာပုဒ္မ်ားကိုေဖာက္ဖ်က္က်ဴးလြန္လာၾကရာမွ ငါးခုံးမတစ္ေကာင္ေၾကာင္႔ တစ္ေလွလုံးပုပ္သြားရေလေတာ႔၏။

 “ေယာ ဟေရ မတၱိကံ ထာလံ၊ ကံသထာလံပိ ေသာ ဟေရ။
  ကတံေစ၀ တယာ ပါပံ၊ ပုနေပ၀ံ ကရိႆတိ”
     “တန္ဖုိးမဲ႔တဲ႔ေၿမခြက္ကုိပင္ ခုိးယူေသာသင္သည္ ၊ တန္ဖုိးၾကီးတဲ႔ေရႊခြက္ကုိခုိးခြင္႔ရသည္ႏွင္႔ ခုိးယူမည္မွာ ဧကံပင္ ၊မေကာင္းမွူကုိၿပဳေလ႔ရွိေသာ သင္သည္လည္း ၊ေနာက္တဖန္မေကာင္းမွုၿပဳဖုိ႔ရာ ၀န္ေလးေတာ႔မည္မဟုတ္ေတာ႔ေပ”
    ဟူေသာ ဓမၼပဒအ႒ကထာ စူဠဓႏုဂၢဟပ႑ိတ၀တၳဳလာဂါထာ ၿပဆုိထားဘိသကဲ႔သုိ႔တည္း။
     ထုိသုိ႔ ၀ိနည္းကုိေဖာက္ဖ်က္က်ဴးလြန္ၾကၿခင္းၿဖင္႔ သမာဓိႏွင္႔ပညာလည္း မတုိးပြားပဲ ဆုတ္ယုတ္သြားၾကေလေတာ႔၏။

    ထုိ႔ထက္ဆုိးသည္ကား ထုိရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ သင္သိအေနအားၿဖင္႔ သညာသိမွ်သာ မွန္းဆသိရွိၾကရေသာ အဘိဓမၼကထာႏွင့္ေဝဒလႅကထာကို ေျပာေဟာကုန္လ်က္ မိမိကုိယ္တုိင္ပင္ မယုံၾကည္ၿခင္း ပယ္ဖ်က္ၿခင္း ၿဖည္႔စြက္ၿခင္းစသည္ကုိၿပဳကုန္လွ်က္ သာသနာကုိလည္းပ်က္စီးေစၿပီး ကုိယ္တုိင္လည္း အကုသိုလ္တရားတုိ႔တုိးပြားေစၾကေလေတာ႔၏။ ဤသုိ႔ၿဖင္႔ ကႆပဘုရားရွင္၏ ဓမၼ၀ိနယ သာသနာေတာ္ၾကီးပ်က္စီးရၿပန္သတည္း။

    ထုိအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ သာသနာေတာ္၏ခံတပ္အၿဖစ္ အမွန္တရားဖက္က မားမားမတ္မတ္ရပ္တည္ကာ သီလ၀ႏၱ ဓမၼ၀ါဒီအရွင္ၿမတ္မ်ားက ဘုရားေဟာအတုိင္း တစ္လုံးတစ္ပါဒမွ်မလြဲေအာင္ ေဟာၾကားၿပသေတာ္မူၾကပါေသာ္လည္း လုံး၀လက္မခံၾကေတာ႔ပဲ အမွားကုိအမွန္ အမွန္ကုိအမွား ၿပဳၾကကုန္လွ်က္  

၀ီလွ်ံရွိတ္စပီးယား ၊ဆုိကေရးတီး ၊ ဘားနတ္ေရွ႔ာစေသာ သာသနာေတြးေခၚပညာရွင္ၾကီးမ်ား၏ ဒႆနမ်ားကုိသာ အားကုိးအားထားၿပဳလွ်က္ ေလ႔က်က္သင္ၾကားပုိ႔ခ်ေနၾကေတာ႔၏ ထုိအေၾကာင္းကုိ ဘုရားရွင္ေတာ္ကုိယ္ေတာ္တုိင္ ေအာက္ပါအတုိင္း ၾကိဳတင္မိန္႔ၾကားေတာ္မူခဲ႔ေပ၏။

                   .........................................................
      ျမတ္စြာဘုရား ေဟာေတာ္မူအပ္ကုန္ေသာ၊ နက္နဲကုန္ေသာ၊ နက္နဲေသာ အနက္ရွိကုန္ေသာ၊ ေလာကမွ ထြက္ေျမာက္ေၾကာင္း ျဖစ္ကုန္လ်က္ (သတၱမွ) ဆိတ္သုဥ္းျခင္းႏွင့္ယွဥ္ကုန္ေသာ သုတၱန္တရားတို႔ကို ေဟာအပ္ကုန္သည္ရွိေသာ္ ေကာင္းစြာ နာယူၾကလိမ့္မည္ မဟုတ္ကုန္၊ နားေထာင္ၾကလိမ့္မည္ မဟုတ္ကုန္၊ သိရွိနားလည္လိုေသာ စိတ္ကို ျဖစ္ေစၾကလိမ့္မည္ မဟုတ္ကုန္၊
     ထိုသုတၱန္တရားတို႔ကို သင္ယူအပ္ အဖန္တလဲလဲ ေလ့လာအပ္၏ဟူ၍ မွတ္ထင္ၾကလိမ့့္မည္ မဟုတ္ကုန္၊
     
     ကဗ်ာဆရာတို႔ ျပဳအပ္ကုန္၍ ကဗ်ာဆရာတို႔၏ဥစၥာျဖစ္ကုန္ေသာ ဆန္းၾကယ္ေသာ အကၡရာ သဒၵါပုဒ္ဗ်ည္းရွိကုန္လ်က္ (သာသနာေတာ္မွ) အပျဖစ္ကုန္၍ (သာသနာပဆရာတို႔၏) တပည့္ေဟာ သုတၱန္ပါဠိတို႔ကို ေဟာအပ္ကုန္သည္ရွိေသာ္ ေကာင္းစြာ နာယူၾကကုန္လိမ့္မည္၊ နားေထာင္ၾကကုန္လိမ့္မည္၊ သိရွိနားလည္လိုေသာ စိတ္ကို ျဖစ္ေစၾကကုန္လိမ့္မည္၊ ထိုသုတၱန္တရားတို႔ကို သင္ယူအပ္ အဖန္တလဲလဲေလ့လာအပ္၏ဟူ၍ မွတ္ထင္ၾကကုန္လိမ့့္မည္။ 
    
    ရဟန္းတို႔ ဤသို႔လွ်င္ တရားပ်က္စီးျခင္းေၾကာင့္ ဝိနည္းပ်က္စီး၏၊ ဝိနည္းပ်က္စီးျခင္းေၾကာင့္ တရားပ်က္စီး၏။
                     ....................................................

         ထိုရဟန္းတို႔သည္ တရားလက္လြတ္ ငွက္ေတာင္က်ြတ္ၿဖစ္ကာ အၿမင္႔ေကာင္းကင္ယံမွ တစ္ဟန္တည္းေအာက္သုိ႔ထုိးဆင္းေနၾကဘိသကဲ႔သုိ႔ ိေမာကၡ၊သံသရာမွလြတ္ဖုိ႔ရန္မစဥ္းစားၾကေတာ႔ပဲ လာဘ္လာဘမ်ားဖုိ႔သာ ၾကိဳးစားရုန္းကန္ကာ ဘဏ္အေကာင္႔မ်ားဖြင္႔လွ်က္ ရရွိလာေသာ လာဘ္လာဘမ်ားကို ကုိယ္က်ိဳးစီးပြားအတြက္ စုေဆာင္းထားၾကေလေတာ႔၏ ၊ ရဟန္းသိကၡာပုဒ္မ်ားကုိလည္းမလုိက္နာမၿဖစ္ေတာ႔ေသာ ေနာက္ဆုံးအဆင္႔သိကၡာပုဒ္မ်ားေလာက္သာ ေလ်ာ့ေလ်ာ့ေပါ့ေပါ့သာက်င့္သုံးၾကေတာ႔၏။
တခ်ိဳ႔ကား တစ္တက္စားလည္းၾကက္သြန္၊ႏွစ္တစ္စားလည္းၾကက္သြန္ဟုဆုိကာ ရဟန္းမူဟန္း အသြင္ၿပင္မွ်သာယူၾကကုန္လွ်က္ လူကုံထံသူေ႒းၾကီးမ်ားသဖြယ္ မီလ်ံနာ ဘီလ်ံနာ ဘုန္းေတာ္ၾကီးမ်ား ၿဖစ္လာၾကေလေတာ႔သည္။
                               (တတိယအနာဂတဘယသုတ္ကုိ မွီျငမ္းေရးသားပါသည္)        …………………………………………………………………..

 “ေနာင္ခါ ရဟန္း၊ သကၤန္း, ဆြမ္း, ေက်ာင္း၊ အေကာင္း လုိခ်င္၊
ဓုတင္ မေဆာင္ၾက၊ ရဟန္းမ, သိကၡမာန္၊ ေရာေႏွာျပန္ႏွင့္၊
 အရံေစာင့္လူ၊ ေရာမူ တျခား၊ ဤငါးပါး၊ မွတ္သား အနာဂတ္ေဘး”…
(စတုတၳအနာဂတဘယသုတ္-အဂၤုတၱိဳရ္ပဥၥက)    
     လူတုိ႔ႏွုတ္ဖ်ား၌ ေရပန္းစားေနေသာ အသုံးတစ္ခု ၾကားရဖူးေသး၏။ ယခုေခတ္ကေတာ႔ကြာ ဘုန္းၾကီးက လူ ၊လူက ဘီလူးၿဖစ္ေနပါၿပီ”ဟူသတည္း ။ယေန႔မ်က္ေမွာက္ေခတ္ကာလကား ထုိလူမ်ားသတ္မွတ္ၾကသကဲ႔သုိ႔ၿဖစ္ေနသလားေတာ႔ လူ႔ေလာကက်င္လည္ၾကရေသာ ဆရာတကာအၿဖစ္အနီးကပ္ဆက္ဆံဖူးၾကေသာ ဒါယကာလူမ်ားသာ မိမိတုိ႔လူသားဘ၀ႏွင္႔ႏွုိင္းယွဥ္ကာ ေၿပာႏုိင္ၾကေပလိမ္႔မည္ ။
     သုိ႔ေသာ္ ကႆပဘုရားရွင္သာသနာေတာ္ေနာက္ပိုင္း၌ကား ဘုရားရွင္ စတုတၳအနာဂတဘယသုတ္ကုိ ေဟာထားဘိသကဲ႔သုိ႔ ရဟန္းတို႔သည္ ရေလလုိေလ အုိတေစၦၾကီးမ်ားၿဖစ္လာၾကကာ သကၤန္း၌ ေကာင္းသည္ကို အလိုရွိၾကကုန္လိမ့္မည္၊ ထိုရဟန္းတို႔သည္ သကၤန္း၌ ေကာင္းသည္ကို အလိုရွိၾကကုန္သည္ျဖစ္၍ ပံ့သကူဓူတင္ေဆာင္ျခင္းကိုစြန္႔လႊတ္ကာ အစြန္အဖ်ားက်ေသာ ေတာေက်ာင္းတို႔မွထြက္ခြါကုန္လွ်က္ ၊ ရြာ နိဂံုးမင္းေနျပည္တို႔၌သာ ေက်ာင္းၾကီးကန္ၾကီးမ်ားၿဖင္႔ သီတင္းသုံးေနထုိင္ၾကေတာ႔၏၊
    ကထိန္သကၤန္း၊၀ါဆုိသကၤန္းဟူေသာ အေၾကာင္းေၾကာင္႔လည္း  မအပ္ေသာပစၥည္း ရွာမွီးၾကေလေတာ႔၏။

      ေနာက္ထပ္တစ္ဖန္ ေက်ာင္းဆုိလည္း တစ္ထပ္ကႏွစ္ထပ္ ႏွစ္ထပ္ကငါးထပ္ေက်ာင္းၿဖစ္ေအာင္ ၾကံေဆာင္ၾကကုန္လွ်က္ ေက်ာင္း၌ ေကာင္းသည္ကိုအလိုရွိၾကကုန္၏၊

      ထိုရဟန္းတို႔သည္ ေက်ာင္း၌ ေကာင္းသည္ကို အလိုရွိၾကကုန္သည္ျဖစ္၍ (သစ္ပင္ရင္း၌ ေနျခင္းဟု ဆိုအပ္ေသာ) ႐ုကၡမူဓူတင္ေဆာင္ျခင္းကို စြန္႔လႊတ္ၾကကုန္လွ်က္ အစြန္အဖ်ားက်ေသာ ေတာေက်ာင္းတို႔ကို စြန္႔လႊတ္ၾကကုန္လွ်က္္၊ ရြာ နိဂံုး မင္းေနျပည္တို႔၌ ဝင္ေရာက္၍ေနၾကကုန္၏္၊ ေက်ာင္းဟူေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္လည္း မေလ်ာက္ပတ္ေသာ မ်ားလွစြာေသာမအပ္ ေသာပစၥည္း ရွာမွီးျခင္းသို႔ ေရာက္ၾကကုန္၏။
     ေနာက္ထပ္တစ္မ်ိဳးတုိး၍ ၿပဳက်င္႔ၾကပုံကား ဘိကၡဳနီ သိကၡမာန္ သာမေဏမစေသာ ၀ိသဘာဂ မာတုဂါမမ်ားႏွင္႔ လက္ပြန္းတတီးေရာေႏွာကာ က်ဳရွင္သင္ေပးၿခင္း၊ ကူညီေပးၿခင္းစသည္ၿဖင္႔ အေနၾကာေသာ္္ 'သာသနာေတာ္မွာ မေမြ႕ေလ်ာ္သည္ျဖစ္၍လည္းလူ၀တ္လည္းကာလုပ္ကုိင္မစားရၾက၍သာ ရဟန္းဘ၀ ဆက္လက္ၿပီးမုိက္တြင္းနက္ေနၾကရေတာ႔၏

     ေက်ာင္းေကာင္းၾကီးေပၚ စက္ေတာ္ေခၚေနျငားေသာ္လည္း လူေနဘုံၾကား စိတ္ေနျခံဳၾကားၿဖစ္ကာ ကိေလသာကာမတုိ႔ကုိက္ခဲၿခင္းကုိခံေနၾကရ ငရဲရိကၡာစုေဆာင္းေနၾကရေတာ႔၏။
    ထုိပရိယု႒နကိေလသာကုိ မထိန္းခ်ဳပ္ႏုိင္ၾကေတာ႔တဲ႔တစ္ေန႔မွာလည္း သိကၡာပုဒ္မ်ားကုိ ခ်နင္းကား ဘုရားေက်ာင္းကန္အတြင္းမွာပင္ မဖြယ္မရာမ်ားၿပဳကုန္လွ်က္ ညစ္ႏြမ္းေသာအာပတ္တစ္ခုခုသို႔မူလည္း
ေရာက္ၾကကုန္ၾကရေလေတာ႔၏။
    အေတာ္အတန္ အၿပစ္ေၾကာက္ရွာၾကေသာ ရဟန္းေတာ္အခ်ိဳ႔မွာကား မမွားမိရေအာင္ မနည္းေစာင္႔စည္းကာ သိကၡာခ် ၍မူလည္း လူထြက္ကုန္ၾကေတာ႔၏။

   ဤသုိ႔အားၿဖင္႔ ကႆပဘုရား သာသနာေတာ္ၾကီးသည္ တစစီၿပိဳကြဲကာ ပ်က္စီးၿခင္းမလွ ပ်က္စီးရေလေတာ႔သတည္း။
(စတုတၳ အနာဂတဘယသုတ္ကုိ မွီျငမ္းေရးသားသည္)
               .................................................

     အထက္မွာ က်ြႏု္ပ္တင္ၿပသကဲ႔သုိ႔ ကႆပဘုရားရွင္၏သာသနာေတာ္ၾကီး တစတစ ယုိယြင္းလာေသာအခါ သာသနာေတာ္အတြက္ စြမ္းစြမ္းတမံ ၾကိဳးပမ္းအားထုတ္ေတာ္မူေနၾကသည္႔ ရဟန္းေတာ္(၇)ပါးတုိ႔သည္ ေခါင္းခ်င္းဆုိင္ေဆြးေႏြးတုိင္ပင္ၾကရေလေတာ႔၏။
           “အရွင္ဘုရားေရ တပည္႔ေတာ္တုိ႔က ဒါမအပ္ဘူး၊ဒါအပ္တယ္စသည္ၿဖင္႔ အမွန္တရားခ်ၿပန္တာေတာင္ ၊ အမွားကုိအမွန္လုပ္ၿပီး ခ်ဳပ္ခ်ယ္ၾကတယ္ထင္လာတယ္ဘုရား။ သံဃာေတာ္အၾကားမွာလည္း ၾကီးသူကုိရုိေသ ရြယ္တူကုိေလးစား ၊ငယ္သူသနားဆုိတဲ႔ ဂရုဂါရ၀တရားမရွိၾကေတာ႔ဘူး၊ တပည္႔ေတာ္အၿမင္ေတာ႔ သူမ်ားကုိသြားဆုံးမၿခင္းထက္ ကုိယ္႔ကုိယ္ကုိယ္ ကယ္တင္ေဆာင္မၿခင္းကပဲ ၊မိမိေထာက္တည္ရာရလိမ္႔ဦးမယ္ဘုရား။”
      ေနာက္တစ္ပါးကလည္း ေထာက္ခံအတည္ၿပဳကာ ေအာက္ပါအတုိ္င္းေလွ်ာက္လုိက္ၿပန္၏ "မွန္တယ္ဘုရား တပည္႔ေတာ္တုိ႔ကေတာ႔ သာသနာအဓြန္႔ရွည္တည္တံ႔ေအာင္ ၊အမွန္ကုိအမွန္တုိင္းသိၾကရေအာင္ တပည္႔တကာတကာမေတြကုိ ေဟာေၿပာၿပသေပးေပမယ္႔ ၊ သူတုိ႔ေတြအသိစိတ္ထဲမွာ ဒီအက်င္႔တရားေတြက တုိးတက္မွဴကုိေႏွာင္႔ေႏွးေစတယ္၊ လူ႔ေလာကကုိ အညႊန္႔တုံးေစတယ္ေတာင္ အထင္မွားေနၾကမွာေတာ႔ ကုိယ္သိတဲ႔အတုိင္းသာ ကုိယ္က်င္႔ရုံ ရွိၾကေတာ႔တာေပါ႔ဘုရား"

    မွန္ပါ ဘုရားတပည္႔ေတာ္တုိ႔လညး္ ေန႔ပရိယတ္ ညပဋိပတ္အၿဖစ္နဲ႔ ဓုရႏွစ္ၿဖာကုိ ၾကိဳးစားအားထုတ္ေနၾကတာပဲဘုရား ။ဒါေပမယ္႔ တပည္႔ေတာ္တုိ႔ ဒီဘ၀မွာပဲ သာမညဖလလုိ႔ေခၚတဲ႔ တရားအရသာကုိခံစားႏုိင္ၾကဖုိ႔ဆုိရင္ေတာ႔ ဒီလုိပဲ ပလိေဗာဓမ်ားသယ္ေဆာင္ၿဖတ္သန္းေနုလုိ႔ကေတာ႔ သံသရာ သမုဒၵရာထဲ ၿမဳပ္ဖုိ႔ကမ်ားေနပါတယ္ဘုရား။
    ဒီေတာ႔ ပလိေဗာဓေတြကုိ အရင္ဆုံး ရွင္းထားႏုိင္မွ တရားဓမၼလမ္းေၾကာင္းအမွန္ေပၚေရာက္ပါလိမ္႔မယ္။
         xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
    (ဒီေနရာမွာ စာဖတ္သူမ်ားလည္း ဗဟုသုတရဖုိ႔ ရဟန္းေတာ္မ်ား တရားေဆြးေႏြး၀ုိင္းကုိ ၾကားၿဖတ္ကာ ၀ိသုဒၶိမဂ္လာ ပလိေဗာဓဆယ္ခ်က္ကုိ ဆက္လက္ေဖာ္ၿပေပးပါဦးမယ္…..)

      *တရားအားထုတ္သူအတြက္ အတားအဆီး(၁၀)ခ်က္*

   အာဝါေသာ စ ကုလံ လာေဘာ၊ ဂေဏာ ကမၼၪၥ ပၪၥမံ။
   အဒၶါနံ ဉာတိ အာဗာေဓါ၊ ဂေႏၴာ ဣဒၶီတိ ေတ ဒသာ။
       ဟူေသာ (ဝိသုဒၶိ၊၁၊၈၇) ဂါထာႏွင္႔အညီ တစ္မဂ္တစ္ဖုိလ္ေပါက္ တရားဘာ၀နာ ပြားမ်ားအားထုတ္လုိသူအတြက္

၁။ အာ၀ါသာပလိေဗာဓ
၂။ကုလပလိေဗာဓ
၃။လာဘပလိေဗာဓ
၄။ဂဏပလိေဗာဓ
၅။ကမၼပလိေဗာဓ
၆။အဒၶါနပလိေဗာဓ
၇။ ဉာတိပလိေဗာဓ
၈။အာဗာဓပလိေဗာဓ
၉။ဂႏၳပလိေဗာဓ
၁၀။ဣဒၶိပလိေဗာဓ
     ဟူေသာ ပလိေဗာဓမ်ား မျငိကပ္ရေအာင္ သတိထားေရွာင္ရေပလိမ္႔မည္။

 (၁) အာဝါသပလိေဗာဓဆုိသည္မွာ......

      ဘုရားသာသနာေတာ္၌  ေသ(၄)ပါး၊ ရွင္(၄)ပါးရွိေၾကာင္း ၾကားဖူးၾကေပလိမ္႔မည္။ ေသေလးပါးဆုိသည္မွာ ရဟန္းဘ၀ ဆုံးရွူံးပ်က္စီးၿခင္းသုိ႔ေရာက္ရသည္႔ ပါရာဇိက(၄)ပါးၿဖစ္ၿပီး၊
      ရွင္(၄)ပါးဆုိသည္မွာလည္း ရဟန္းတရားမ်ား ခ်မ္းသာစြာပြားမ်ားအားထုတ္ႏုိင္ေစဖုိ႔ အဓိကပင္မအေထာက္အပံ႔ၾကီၚမ်ားၿဖစ္ၾကသည္႔ ဆြမ္း၊သကၤန္း၊ေက်ာင္း၊ေဆး ဤ(၄)မ်ိဳးတုိ႔ပင္မဟုတ္ပါေလာ။

      ပရိယတ္စာေပ သင္အံ႔ပုိ႔ခ်ေနၾကေသာ ပရိယတ္၀န္ေဆာင္ အရွင္သူၿမတ္တုိ႔ခ်မ္းသာစြာသီတင္းသုံးႏုိင္ၾကေစဖုိ႔ရန္ ေက်ာင္းသခၤန္းဆုိတာလုိသကဲ႔သုိ႔ ၊တရားဘာ၀နာအားထုတ္လုိေသာ ပဋိပတၱိ ေထရ္ရွင္တုိ႔အတြက္လည္း စိတ္ေအးခ်မ္းသာစြာ တရားအားထုတ္ႏုိင္ဖုိ႔ ေက်ာင္းသခၤန္းဆုိတာ လုိအပ္သည္ပင္ ။သုိ႔ေသာ္ လုိတာထက္ပုိလာလွ်င္ကာ အေႏွာက္အယွက္ၿဖစ္လာတတ္သည္မွာ ဓမၼတာပင္။
      ကမၼ႒ာန္းေက်ာင္းကုိ ကမၼ႒ာန္းဘာ၀နာပြားမ်ားရန္အတြက္ မွန္ကန္ေသာနည္းလမ္းၿဖင္႔အသုံးၿပဳသူအရွင္မ်ားအဖုိ႔ အေႏွာင္႔အယွက္မၿဖစ္ႏုိင္ေသာ္လည္း

     ထုိေက်ာင္းတြင္ အမႈကိစၥစသည္တို႔၌ ေၾကာင့္ၾကစိုက္ေသာသူ, (သပိတ္ သကၤန္း စေသာ)မ်ားစြာေသာ ပစၥည္းတုိ႔ကို သိုမွီသိမ္းဆည္းထားေသာသူ, တစံုတခုေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ငဲ့ကြက္ျခင္းရွိသည္ျဖစ္၍ တြယ္တာေသာ စိတ္ရွိသူတို႔ အားသာလွ်င္ ပလိေဗာဓ ျဖစ္ရေပ၏။

   လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးကုိယ္တုိင္ ၾကဳံခဲ႔ရဖူးသည္႔
ေက်ာင္းပလိေဗာဓေၾကာင္႔အပါယ္က်သြားရွာေသာ ေအာက္ၿပည္ေအာက္ရြာမွ ေက်ာင္းထုိင္ဆရာေတာ္တစ္ပါးအေၾကာင္း ဗဟုသုတ တင္ၿပေပးလုိပါေသးသည္။

    တခါေသာ္ လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားသည္ နယ္လွည္႔တရားေဟာၾကားရင္း
ေအာက္ၿပည္ေအာက္ရြာက ေက်ာင္းတုိက္ၾကီးတစ္ခုသုိ႔သြားေရာက္တည္းခုိေတာ္မူရာ။ ညလသာသာ၌ ဆရာေတာ္ဘုရား မက်ိန္းစက္ေသးပဲ စၾကၤန္ၾကြေနေတာ္မူေလသည္။
   ထုိအခုိက္မွာ ထန္းပင္ေလာက္နီးပါးအရပ္ၾကီးရွည္လ်ားၿပီး မည္းနက္ေသာကုိယ္ခႏၶာႏွင္႔ သရဲသဘက္ၾကီးတစ္ေကာင္သည္ ဆရာေတာ္ဘုရားအား လာေရာက္ရွိခုိးပါသတဲ႔။ ဆရာေတာ္ဘုရားက မင္းဘယ္သူတုန္းဟု ေမးၿမန္းေတာ္မူရာ   ယခုေက်ာင္းၾကီးကုိေက်ာင္းထုိင္လုပ္ခဲ႔ရေသာ ေက်ာင္းထုိင္ဆရာေတာ္ၾကီးၿဖစ္ေၾကာင္းေလွ်ာက္ထားရာ ။
     "သင္သည္ သူတုိ႔ပါးတုိ႔အားအပါယ္ေဘးမွ ကယ္တင္ရဖုိ႔ေဟာၾကားၿပသရမွာၿဖစ္ပါလွ်က္ ယခု ကုိယ္တုိင္ပင္ အပါယ္က်ခံေနရသည္မွာ စိတ္မခ်မ္းေၿမ႔ဖြယ္ေကာင္းလွေပ၏။ အဘယ္႔ေၾကာင္႔ယင္းသုိ႔ၿပိတၱာၿဖစ္ရေလသနည္း..ဟု ေမာင္းမဲလွ်က္ေမးၿမန္းေတာ္မူရာ၊
     မွန္လွပါဘုရား တပည္႔ေတာ္ေလွ်ာက္ထားရတာ အလြန္အင္မတန္၀မ္းနည္းလွပါသည္ဘုရား၊ ဘုရားတပည္႔ေတာ္ ရဟန္းဘ၀ႏွင္႔ေနစဥ္ကာလမွာ ၀ိနည္းတရားႏွင္႔အညီေနထုိင္ သီတင္းသုံးခဲ႔ပါသည္ဘုရား ၊ဤေက်ာင္းေတာ္ၾကီးအားလည္း ငဲ႔ကြက္မွဳလုံး၀မရွိခဲ႔ပါဘူး၊ ဒါေပမယ္႔ ဘုရားတပည္႔ေတာ္ ေရာဂါအသည္းအသန္ၿဇစ္ၿပီး ေသလုေၿမာပါးခံစားေနရခ်ိန္မွာ တကာမတစ္ေယာက္မွ …..
     "ဆရာေတာ္ၾကီးဘုရား ဆရာေတာ္မၿပန္လြန္ခင္ ယခုေက်ာင္းေတာ္ၾကီးကို တပည္႔သံဃာတစ္ပါးပါးအား လႊဲအပ္ထားခဲ႔ဖုိ႔သင္႔ပါတယ္။
သုိ႔မဟုတ္ပါက ေက်ာင္းကိစၥၿပႆနာမ်ားတက္လာခဲ႔ေသာ္ ဘုရားတပည္႔ေတာ္မတုိ႔ ေၿဖရွင္းရဖုိ႔ ခက္ခဲပါလိမ္႔မယ္…"
      ဟုငုိယုိေလွ်ာက္ထားသံကုိၾကားရ၍ …..
     ေၾသာ္ ဟုတ္ေပသားပဲ ငါ႔ေက်ာင္းၾကီးကုိ ဆက္လက္လက္ခံဖုိ႔ မည္သည္႔ကုိယ္ေတာ္တစ္ပါးပါးမွ် မလႊဲအပ္ခဲ႔ရေသးပါလား…ဟု ေနာက္ဆံတင္မွု(ေက်ာင္းၾကီး၌ျငိကပ္ေသာ တဏွာဆႏၵကေလး)ၿဖစ္ခဲ႔ရပါသည္ဘုရား ။ယင္းစိတ္ၿဖစ္စဥ္ ၀ိညာဏ္ခ်ဳပ္သြားရာမွ ယခုကဲ႔သုိ႔ ၿပိတၱာအၾကီးစားၾကီးၿဖစ္ေနရပါသည္ဘုရား..ဟု ေလွ်ာက္ထားခဲ႔ဖူးပါသတဲ႔ ။ယင္း၀တၳဳသာဓကသည္ပင္ ေက်ာင္းၾကီးကန္ၾကီးမ်ားသည္ တရားဘာ၀နာအားထုတ္ရာမွာ ပလိေဗာဓ အေႏွာက္အယွက္ၿဖစ္ေၾကာင္းသိသာလွေပ၏။

    ထုိ႔ေၾကာင္႔ ကမၼ႒ာန္းဘာ၀နာ ရွူပြားလုိသူေယာဂီရဟန္းေတာ္အတြက္ အာ၀ါသသပၸါယ ေလွ်ာက္ပတ္ေသာ ေက်ာင္းအိပ္ယာေနရာမွာ အာ၀ါသပလိေဗာဓမၿဖစ္ေအာင္ ေနထုိင္တတ္ဖုိ႔အေရးၾကီးေပသည္။…….

         တရားဘာ၀နာပြားမ်ားလုိသူအတြက္
မသင့္ေလ်ာ္ေသာ သတင္းမသုံးသင္႔ေသာ ေက်ာင္းဆုိသည္မွာ……………

(၁) ႀကီးေသာေက်ာင္း၊
(၂) ေက်ာင္းသစ္၊
(၃) အုိမင္းေဆြးေျမ့ေသာေက်ာင္း၊
(၄) လမ္းမႀကီးႏွင့္ နီးေသာေက်ာင္း၊
(၅) ေက်ာက္ေရကန္ရွိေသာေက်ာင္း၊
(၆) ဟင္း႐ြက္ခင္းရွိေသာေက်ာင္း၊
(၇) ပန္းပင္မ်ားရွိေသာေက်ာင္း၊
(၈) သစ္သီးပင္မ်ားရွိေသာေက်ာင္း၊
(၉) အေလးအျမတ္ ခ်ီးမြမ္းအပ္ေသာေက်ာင္း၊
(၁ဝ) ၿမိဳ႕႐ြာနီးေသာေက်ာင္း၊
(၁၁) သစ္ပင္ ဝါးပင္ေပါမ်ားေသာေက်ာင္း၊
(၁၂) လယ္ကြင္းႏွင့္စပ္ေသာေက်ာင္း၊
(၁၃) အခ်င္းခ်င္းမသင့္မွ်ေသာ ပုဂၢိဳလ္တုိ႔ေနေသာေက်ာင္း၊
(၁၄) ေရဆိပ္ ကုန္းဆိပ္နီးေသာေက်ာင္း၊
(၁၅) တိုင္းစြန္ျပည္ဖ်ား၌ ရွိေသာေက်ာင္း၊
(၁၆) တိုင္းျပည္နယ္ျခား၌ ရွိေသာေက်ာင္း၊
(၁၇) မေလ်ာက္ပတ္ေသာေက်ာင္း၊
(၁၈) မိတ္ေဆြေကာင္းမရွိေသာေက်ာင္း-တုိ႔ပင္တည္း။

     (၁) ႀကီးေသာေက်ာင္း၌ အလိုဆႏၵအမ်ဳိးမ်ဳိးရွိေသာ ရဟန္းတို႔စုေဝးမိ ၾကကုန္၏။
 ထိုရဟန္း တို႔သည္ အခ်င္းခ်င္း ဆန္႔က်င္ၾကျခင္းေၾကာင့္
(ေဗာဓိယဂၤဏစေသာ) ဝတ္ကို မျပဳလုပ္ ၾကကုန္၊ ေဗာဓိယင္ျပင္ စသည္တုိ႔ကို တံျမက္မလွည္းၾကကုန္၊ ေသာက္ေရ သံုးေဆာင္ေရကို မတည္ထားၾကကုန္။
     ထိုဝတ္ႀကီး ဝတ္ငယ္မျပဳေသာေက်ာင္း၌ ဤ ေယာဂီရဟန္းသည္ ''ဆြမ္းခံ႐ြာ၌ ဆြမ္းခံလွည့္လည္မည္''ဟု (ႀကံစည္လ်က္) သပိတ္သကၤန္းကိုယူ၍ ထြက္ေသာအခါ ေဗာဓိယဂၤဏစေသာ ဝတ္ကို မျပဳရေသးသည္ကို ျမင္လွ်င္ ျဖစ္ေစ၊ ေရအိုး၌ ေရမရွိသည္ကို ျမင္လွ်င္ျဖစ္ေစ ဤေယာဂီရဟန္း သည္ ဝတ္ကို ျပဳရ၏၊ ေရအုိးကို (ေရထည့္၍) တည္ထားရ၏။
    ထိုသို႔ မျပဳလွ်င္ ဝတ္ပ်က္ျခင္းေၾကာင့္ ဒုကၠဋ္အာပတ္သင့္၏။ ျပဳျပင္လွ်င္လည္း အခ်ိန္လြန္သြား၍ ေနျမင့္မွ ဆြမ္းခံဝင္ရသျဖင့္ (အျခားရဟန္းမ်ားအား ေလာင္းလႉ လိုက္ၾက၍) ဆြမ္းကုန္ သြားေသာအခါ တစံုတရာမွ် မရလိုက္ေတာ့ေပ။
     တကိုယ္တည္း ကိန္းေအာင္းရာသို႔ ကပ္ျပန္လွ်င္လည္း ရွင္သာမေဏမ်ားႏွင့္ ရဟန္းငယ္တုိ႔၏ က်ယ္ေလာင္စြာ ေျပာဆိုၾကေသာ အသံေၾကာင့္၎၊ သံဃာ့အမႈကိစၥတို႔ (ကိုျပဳလုပ္သံတုိ႔) ေၾကာင့္၎ စိတ္ ပ်ံ႕လြင့္၏။ ဝတ္အားလံုးကို ျပဳလုပ္ၿပီးသည္သာ ျဖစ္သည့္ျပင္ ဝတ္မွႂကြင္းေသာ (အျခား) ထိခိုက္ျခင္းလည္း မရွိပါမူ ထုိသို႔ ေသာ ေက်ာင္းႀကီး၌ကား ေနသင့္ေသး၏။

       (၂) ေက်ာင္းသစ္၌ (ျပဳလုပ္ရန္) အမႈကိစၥမ်ားျပား၏၊ မျပဳလုပ္ေသာ ရဟန္းကို ကဲ့ရဲ႔တတ္ကုန္၏။ ''အရွင္ျမတ္သည္ ခ်မ္းသာသလို ရဟန္းတရားကို အားထုတ္ပါ၊ အမႈကိစၥကို တပည့္ေတာ္တုိ႔ လုပ္ၾကပါမည္''ဟု ရဟန္းတုိ႔က ေျပာဆို (ခြင့္ျပဳ) ထားပါမူ ထိုသို႔ေသာေက်ာင္းသစ္၌ကား ေနသင့္ေသး၏။

      (၃) အိုမင္းေဆြးေျမ့ေသာ ေက်ာင္း၌ သုတ္သင္ျပဳျပင္ဘြယ္ရာ မ်ားစြာရွိသည္၊ အနည္းဆံုး မိမိ၏အိပ္ရာ ေနရာမွ်ကို ေသာ္လည္း မသုတ္သင္ မျပဳျပင္ေသာရဟန္းကို ကဲ့ရဲ႕တတ္ကုန္၏။ သုတ္သင္ျပဳျပင္ေသာ ရဟန္းအား ကမၼ႒ာန္းဆုတ္ယုတ္ ၏။

       ဒီေနရာမွာ မိမိငယ္စဥ္ ကိုရင္ဘ၀က ခမည္းေတာ္ၾကီးေလွ်ာက္ထားခဲ႔ဖူးေသာ စကားစုေလးကို အေၾကာင္းတုိက္ဆုိင္လုိ႔ သတိရမိလုိက္ေသး၏။
    “သားကုိရင္ေရ
ပထမဘုန္းၾကီး  ေက်ာင္းေဆာက္၊
ဒုတိယဘုန္းၾကီး ေက်ာင္းထုိင္ ၊
တတိယဘုန္းၾကီး ေက်ာင္းၿပင္တဲ႔ဘုရား…
    ဆရာေတာ္ၾကီးၿဖစ္လုိ႔ကေတာ႔ ဒုတိယဘုန္းၾကီးသာလုပ္ ေတာ္ၾကာ ေက်ာင္းေဆာက္ ေက်ာင္းၿပင္ရင္း ပ်ံေတာ္မူေနဦးမယ္” ဟူသတည္း။

       (၄) လမ္းမႀကီးႏွင့္ နီးေသာေက်ာင္း၌ ေန႔ေရာညဥ့္ပါ အာဂႏၲဳမ်ား (လာေရာက္) စုေဝးၾကကုန္၏။ အခ်ိန္မဲ့ခါက်မွ လာေသာ အာဂႏၲဳတုိ႔အား မိမိ၏ အိပ္ရာေနရာကို ေပး၍ (မိမိကမူ) သစ္ပင္ရင္း၌ျဖစ္ေစ၊ ေက်ာက္ဖ်ာ (ေပၚ)၌ျဖစ္ေစေနရ၏။ ေနာက္တေန႔၌လည္း ထို႔အတူပင္ (ေနရျပန္၏)။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကမၼ႒ာန္းအားထုတ္ရန္ အခြင့္မရေတာ့ေပ။ ဤကဲ့သို႔ အာဂႏၲဳ ေၾကာင့္ ေနရာက်ဥ္းက်ပ္ျခင္းမရွိပါမူ ထိုသို႔ေသာ လမ္းမႀကီးနီးေသာ ေက်ာင္း၌ကား ေနသင့္ေသး၏။

       (၅)ေက်ာက္ေရကန္ရွိေသာေက်ာင္း၌ ေရခပ္ရန္ လူအမ်ားလာေရာက္စုေဝးၾက၏၊ ၿမိဳ႕၌သီတင္းသံုးေသာ မင္းဆရာ မေထရ္တုိ႔၏ အနီးေနတပည့္တုိ႔သည္ သကၤန္းဆိုးရန္ကိစၥအတြက္ လာၾကကုန္၏၊ ဆိုးေရအိုး, ဆိုးေရႀကိဳရန္ သစ္သား, သစ္ သား ဆိုးေရက်င္း စသည္တုိ႔ကို ေမးျမန္းေသာ ထိုရဟန္းတုိ႔အား ဤမည္ ဤမည္ေသာ အရပ္၌-ဟု ျပရ (ကုန္)၏။ ဤသို႔ အခါခပ္သိမ္းလည္း အၿမဲေၾကာင့္ၾကစိုက္ေနရ၏။

    (၆) ဟင္း႐ြက္အမ်ဳိးမ်ဳိးရွိေသာ ေက်ာင္း၌ ထိုရဟန္းသည္ ကမၼ႒ာန္း အာ႐ုံကို ယူ၍ ေန႔သန္႔ရာ၌ ေန႔စဥ္လည္း အနီးအပါး၌ ဟင္း႐ြက္ခူးေသာ အမ်ဳိးသမီးတို႔သည္ သီခ်င္းဆိုကာ ဟင္း႐ြက္ခူးၾကလ်က္ ဝိသဘာဂအသံ ထိခိုက္ျခင္းျဖင့္ ကမၼ႒ာန္း၏ အႏၲရာယ္ကို ျပဳကုန္၏။

    (၇) ပန္းခ်ဳံအမ်ဳိးမ်ဳိးတုိ႔ ေဝေဝဆာဆာပြင့္လ်က္ရွိေသာ ေက်ာင္း၌လည္း ထိုဟင္း႐ြက္ခင္းရွိေသာ ေက်ာင္း၌ ေတြ႔ႀကံဳ ရတက္ေသာ သေဘာရွိသည္သာလွ်င္ျဖစ္ေသာ ေဘးရန္အႏၲရာယ္ကို (ေတြ႔ႀကံဳရတတ္၏)။

   (၈) သရက္ သေျပ ပိႏၷဲစေသာ အသီး (အပင္) အမ်ဳိးမ်ဳိးရွိေသာ ေက်ာင္း၌ သစ္သီး လုိခ်င္ေသာ သူတို႔သည္ လာ၍ ေတာင္းၾကကုန္၏၊ မေပးေသာရဟန္းအား စိတ္ဆုိးၾကကုန္၏၊ အႏိုင္အထက္မူလည္း ယူၾကကုန္၏၊ ညေနခ်မ္း အခါဝယ္ ေက်ာင္း၏အလယ္၌ စႀကႍေလွ်ာက္ေသာ ရဟန္းသည္ ထိုသစ္သီး ဆြတ္ေနသူတုိ႔ကို ျမင္၍ ''ဥပါသကာတို႔ အဘယ္ ေၾကာင့္ ဤသို႔ ျပဳလုပ္ၾကသနည္း''ဟု ေျပာဆိုသည္ရွိေသာ္ အလိုရွိတုိင္း ဆဲေရး တတ္ၾကကုန္၏၊ ထုိရဟန္း (ထုိေက်ာင္း၌) မေနႏိုင္ေအာင္လည္း လံု႔လျပဳတတ္ၾကကုန္၏။

    (၉) (ဆည္းကပ္ျခင္းစသည္ျဖင့္) ေတာင့္တအပ္ေသာ လူတို႔အေလးအျမတ္ သမုတ္ထားေသာ ဒကၡိဏ ဂိရိေက်ာင္း, ဟတၳိကုစၧိေက်ာင္း, ေစတိယဂိရိေက်ာင္း, စိတၱလပဗၺတေက်ာင္းတုိ႔ႏွင့္ အလားတူေသာ ေက်ာင္း၌ေနေသာ ရဟန္းကို ''ဤ အရွင္သည္ ရဟႏၲာေပတည္း''ဟု ခ်ီးမြမ္း၍ ရွိခိုးကန္ေတာ့ လိုကုန္ေသာလူတုိ႔သည္ ထက္ဝန္းက်င္မွ စု႐ုံးလာေရာက္ၾကကုန္ ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ထိုေယာဂီအား မခ်မ္းသာေပ။ သို႔ရာတြင္ ထိုေက်ာင္းႏွင့္ သင့္ေလ်ာ္ေလ်ာက္ပတ္ေသာ ေယာဂီသည္ကား ေန႔အခါ အျခားေနရာသို႔ သြား(ေန)၍ ညအခါ (ထိုေက်ာင္း၌) ေနအပ္၏။

    (၁ဝ) ၿမိဳ႕႐ြာနီးေသာေက်ာင္း၌ ဝိသဘာဂအာ႐ုံတုိ႔ ထင္ေပၚလာကုန္၏၊ ေရခပ္ကြၽန္မ တုိ႔သည္လည္း ေရအုိးတုိ႔ျဖင့္ ပြတ္တုိက္တုိးေဝွ႔ကုန္လ်က္ သြားကုန္ ၏၊ ေဘးသို႔ဖဲ၍ လမ္းမေပးကုန္။ အစိုးရလူ တို႔သည္လည္း ေက်ာင္းတိုက္ အလယ္၌ တင္းတိမ္လိုက္ကာကို ကာရံ၍ ေနတတ္ၾကကုန္၏။

     (၁၁) သစ္ေတာ ဝါးေတာကိုမွီေသာ (ေက်ာင္းဟု ဆိုအပ္ေသာ) ထင္းႏွင့္အိမ္စေသာ အေဆာက္အဦ၏ အစိတ္အပိုင္း ျပဳလုပ္ရန္ ေလ်ာ္ေသာ သစ္ပင္ ဝါးပင္တို႔ ေပါမ်ားေသာ ေက်ာင္း၌ ထင္းေခြေသာ အမ်ဳိးသၼီးတုိ႔သည္ ေရွး၌ဆိုခဲ့ၿပီးေသာ ဟင္း ႐ြက္ခူးအမ်ဳိးသၼီးကဲ့သို႔ (ကမၼ႒ာန္း ႏွလံုးသြင္းျခင္းငွါ) မခ်မ္းသာျခင္းကို ျပဳတတ္ကုန္၏။ ''ေက်ာင္း၌ ရွိေသာ သစ္ပင္တုိ႔ကို ခုတ္ျဖတ္၍ အိမ္တို႔ကိုေဆာက္လုပ္ၾကကုန္အံ့''ဟု ႀကံကာ လူတို႔သည္လာ၍ (ထိုသစ္ပင္တို႔ကို) ခုတ္ျဖတ္ၾကကုန္၏။ အကယ္၍ ေယာဂီရဟန္းသည္ ညေနခ်မ္းအခါ၌ ကမၼ႒ာန္းအားထုတ္ရာ ေက်ာင္းေဆာင္မွ ထြက္၍ ေက်ာင္း၏အလယ္၌ စႀကႍ ေလွ်ာက္ေနစဥ္ ထိုလူတို႔ကို ျမင္၍ ''ဥပါသကာတုိ႔ အဘယ္ေၾကာင့္ ဤသို႔ျပဳလုပ္ၾကသနည္း''ဟု ေျပာဆိုျငားအံ့၊ (ထိုလူတုိ႔ သည္) အလိုရွိတိုင္း ဆဲေရးတတ္ကုန္၏။ ထိုရဟန္း (ထိုေက်ာင္း၌) မေနႏိုင္ေအာင္လည္း အားထုတ္ တတ္ကုန္၏။

      (၁၂) ပတ္ဝန္းက်င္မွ လယ္မ်ား ဝန္းရံလ်က္ တည္သည္ျဖစ္၍ လယ္ကြင္းႏွင့္စပ္ေသာ ေက်ာင္း၌ လူတို႔သည္ ေက်ာင္းတိုက္၏အလယ္၌ပင္လွ်င္ ေကာက္နယ္တလင္းကို ျပဳလုပ္၍ စပါးနယ္ၾကကုန္၏။ ေက်ာင္းဦးတုိ႔၌လည္း အိပ္ၾက ကုန္၏။ အျခားတပါး မ်ားစြာေသာ မခ်မ္းသာမႈကိုလည္း ျပဳလုပ္ၾကကုန္၏။ အၾကင္ ေက်ာင္း၌လည္း မ်ားစြာေသာ သံဃာ အသံုးအေဆာင္ျဖစ္ေသာ လယ္ယာရွိ၏၊ အာရာမ္ေစာင့္တို႔သည္ ဒါယကာတို႔၏ ႏြားတုိ႔ကို (ေကာက္တုိ႔ကို မစားေစရန္) ပိတ္ ဆို႔ကုန္၏၊ (ဒါယကာတုိ႔၏) လယ္ေရေပးလွည့္ကို တားျမစ္ကုန္၏၊ လူတို႔သည္ ေကာက္ႏွံတုိ႔ကို ယူလာ၍ ''အရွင္ ဘုရားတို႔ ၏ အာရာမ္ေစာင့္တုိ႔၏ ျပဳလုပ္ပံုကို ၾကည့္႐ႈ ၾကပါကုန္''ဟု (ဆိုကာ) သံဃာအား ျပၾကကုန္၏။ ထိုထို (သို႔ေသာ) အေၾကာင္းေၾကာင့္ မင္း, မင္း၏အမတ္ႀကီးတို႔၏ အိမ္တံခါးသို႔ သြားၾကရ၏။ ဤသို႔ေသာေက်ာင္းကိုလည္း လယ္ရွိေသာ ေက်ာင္း၌ပင္လွ်င္ ထည့္သြင္း ေရတြက္အပ္ေပသည္။

      (၁၃) အခ်င္းခ်င္း မသင့္မွ်ေသာ ပုဂၢိဳလ္တုိ႔ရွိေသာ ေက်ာင္း-ဟူသည္ကား အခ်င္းခ်င္း သေဘာမသင့္မွ်သျဖင့္ ရန္သူျဖစ္ေနေသာ ရဟန္းတို႔ ေနရာေက်ာင္းတည္း။ (ထိုေက်ာင္း၌) ယင္းမသင့္မွ်ေသာ ရဟန္းတို႔သည္ ျငင္းခံုခိုက္ရန္အမႈကို ျပဳၾကေသာအခါ ''အရွင္ဘုရားတို႔ ဤသို႔ မျပဳၾကကုန္လင့္''ဟု (ေယာဂီရဟန္းက) ျဖန္ေျဖတားျမစ္လွ်င္ ''ဤပံ့သုကူဓုတင္ ေဆာင္ ရဟန္း ေရာက္လာေသာအခါမွစ၍ (ငါတို႔) ပ်က္စီးရေခ်ၿပီ''ဟု ေျပာဆိုတတ္ကုန္၏။ [၁၁၈] (၁၄) ေရဆိပ္ျဖစ္ေစ, ကုန္းဆိပ္ျဖစ္ေစ နီးေသာေက်ာင္း၌ အၿမဲမျပတ္ ေလွ, လွည္းတို႔ျဖင့္ လာၾကေသာ လူတို႔ သည္ ''တည္းခိုခြင့္ ေပးပါကုန္၊ ေသာက္ေရေပးပါကုန္၊ ဆားေပးပါကုန္''ဟု (ေျပာဆိုေတာင္းရမ္းကာ) ဆက္စပ္မီွခိုကုန္လ်က္ မခ်မ္းသာမႈကို ျပဳကုန္၏။

      (၁၅) တုိင္းစြန္ျပည္ဖ်ားဝယ္ရွိေသာ ေက်ာင္း၌ လူတို႔သည္ ဘုရားအစရွိေသာ ရတနာသံုးပါး တို႔၌ မၾကည္ၫိုၾက ကုန္။

      (၁၆) တုိင္းျပည္၏ နယ္ျခားအနီး၌ရွိေသာ ေက်ာင္း၌ မင္းေဘး စိုးေဘးရွိ၏။ ထို(ေက်ာင္း ရွိရာနယ္ျခား) အရပ္ကို မင္းတပါးက ''ငါ၏အာဏာ၌မတည္''ဟု (ယူဆကာ) ႐ုိက္ႏွက္ပုတ္ခတ္၏၊ အျခားမင္းတပါးကလည္း ''ငါ၏ အာဏာ၌ မတည္''ဟု (ယူဆကာ) ႐ုိက္ႏွက္ပုတ္ခတ္၏။ ထိုမင္းႏွစ္ပါးတုိ႔၏ ႏွစ္ႏိုင္ငံ တို႔တြင္ ဤရဟန္းသည္ တခါတရံ ဤမင္း၏ ႏိုင္ငံ၌ လွည့္လည္သြားလာေန၏၊ တခါတရံ ထိုမင္း၏ (ႏိုင္ငံ၌ လွည့္လည္ သြားလာေန၏)။ ထုိသို႔ လွည့္လည္ သြားလာေန သည္ရွိေသာ္ ထိုရဟန္းကို ''ဤရဟန္းသည္ သူလွ်ဳိတည္း'' ဟု ထင္မွတ္ၾကျခင္းေၾကာင့္ (ထိုရဟန္းကုိ) ဖ်က္စီးျခင္းသို႔ ေရာက္ေစတတ္ကုန္၏။

       (၁၇) မေလ်ာက္ပတ္ေသာေက်ာင္း-ဟူသည္ကား ဝိသဘာဂ႐ူပါ႐ုံ(မိန္းမပ်ိဳ၊မိန္းမအုိမ်ား) စသည္တုိ႔၏ လွည့္လည္ သြားလာျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေစ၊ ဘီလူးသိမ္းဆည္းထားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေစ မေလ်ာက္ပတ္ေသာ ေက်ာင္းတည္း။
     ထုိသို႔ မေလ်ာက္ပတ္ပံု၌ ဤဆိုလတံ့သည္ကား ဝတၳဳတည္း။ မေထရ္တပါးသည္ ေတာေက်ာင္း၌ေနသတတ္။ ထိုအခါ မေထရ္၏သစ္႐ြက္မိုး ေက်ာင္း တံခါး၌ ဘီလူးမတေယာက္ ရပ္လ်က္ သီခ်င္းဆိုလာ၏။ ထိုမေထရ္သည္ ထြက္၍ တံခါး၌ ရပ္ေန၏။ ထိုဘီလူးမသည္သြား၍ စႀကႍဦး၌ သီဆုိျပန္၏။ မေထရ္သည္လည္း စႀကႍဦးသို႔ သြားျပန္၏။ ထိုဘီလူးမသည္ အသူတရာနက္ေသာ ေခ်ာက္ကမ္းပါး ထိပ္၌ ရပ္လ်က္ သီဆိုျပန္၏။ မေထရ္သည္ ျပန္လွည့္လာ၏။   

     ထိုအခါ ဘီလူးမသည္ လ်င္ျမန္စြာလာ၍ မေထရ္ကို (ပခုံး၌) ကိုင္လ်က္ ''အရွင္ဘုရား သင္လုိရဟန္းတုိ႔ကို ကြၽႏု္ပ္စားခဲ့သည္မွာ တေယာက္လည္းမက, ႏွစ္ေယာက္လည္းမက (မ်ားလွၿပီ)'' ဟု ဆိုေလ၏။

 (    မိမိၾကားဖူးနား၀ၿဖစ္ရပ္မ်ားလည္း ဒုနဲ႔ေဒးပင္ ရွိေလသည္ တခ်ိဳ႔ေက်ာင္းမ်ားသည္ကား သံဃာမၿမဲသည္ကားအမွန္ပင္ ေက်ာင္းထုိင္တုိင္းပင္ ပ်ံလြန္ေတာ္မူကုန္ၾက၍ ဘုန္းၾကီးပ်ံမလုပ္ႏုိင္ၾကေတာ႔၍ ေက်ာင္းကုိခ်ိပ္ပိတ္ထားလုိက္ၾကရသည္ဟူသည္လား ၾကားဖူး၏။အရင္လက္ဦး ေက်ာင္းေဆာက္ခဲ႔ရတဲ႔ ေက်ာင္းထုိင္ဆရာေတာ္ကမ်ား နာနာဘာ၀ၿဖစ္ကာ ေက်ာင္းထုိင္အဆက္ၿဖတ္ပစ္ေလသလားမေၿပာတတ္ေပ။)

    (၁၈) မိတ္ေဆြေကာင္းတို႔ကို မရေသာေက်ာင္း-ဟူသည္မွာ မိတ္ေဆြေကာင္း ျဖစ္ေသာ ဆရာကိုျဖစ္ေစ, ဆရာႏွင့္ တူသူကိုျဖစ္ေစ, ဥပဇၩာယ္ကိုျဖစ္ေစ, ဥပဇၩာယ္ႏွင့္တူသူကိုျဖစ္ေစ, မရႏိုင္ေသာ (ေက်ာင္းတည္း)။ ယင္းေက်ာင္း၌ ထိုမိတ္ေဆြ ေကာင္း (ဆရာစသည္)တုိ႔ကို မရျခင္းသည္ (ကမၼ႒ာန္း အားထုတ္ရာ၌) ႀကီးမားေသာ အျပစ္စင္စစ္ေပတည္း။
       ထုိ႔ေၾကာင္႔ ကမၼ႒ာန္းတရားအားထုတ္မည္႔ ေယာဂီရဟန္းေတာ္သည္ အာ၀ါသပလိေဗာဓကုိပယ္ခြါ၍ မိမိႏွင္႔သပၸါယၿဖစ္မည္႔ေက်ာင္းမ်ိဳးကုိသာ
ေရြးခ်ယ္သီတင္းသုံးရေပမည္။
                   .........................................................
                                    ( ဆက္လက္ေဖာ္ၿပပါဦးမည္)
                                           လကၤာအရွင္(မုံရြာ)